رابطه عمل به باورهاي ديني و اميد با رضايت از زندگي سالمندان

The relationship between Practice religious beliefs and hope With Elderly life satisfaction

با توجه به اهميت روز افزون مسئله سالمندي در سال هاي اخير، پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه عمل به باورهاي ديني و اميد با رضايت از زندگي سالمندان انجام گرفت. مطالعه حاضر يك پژوهش توصيفي- همبستگي بود، جامعه آماري پژوهش شامل كليه افراد سالمند بالاي 65 سال شهر كرمانشاه در سال 1395 بود، كه با روش نمونه گيري تصادفي ساده تعداد 140 نفر (زن و مرد) به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه عمل به باورهاي ديني(معبد2)، مقياس اميد و پرسشنامه رضايت از زندگي بود كه پس از گردآوري، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS_21 تحليل شدند. نتايج يافته ها حاكي از آن است كه بين عمل به باورهاي ديني و رضايت از زندگي رابطه معناداري وجود دارد و همچنين بين اميد و رضايت از زندگي سالمندان نيز رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. بنابراين مي توان گفت كه عمل به باورهاي ديني و نيز وجود اميدواري در زندگي مي تواند موجب رضايت از زندگي در فرد باشد.

Given the increasing importance of the issue of older in recent years, this was study aimed to investigate the relationship between Practice religious beliefsand hope with elderly life satisfaction. Thisstudy was a descriptive correlation study, the statistical population included all individuals aged over 65 years, the city of Kermanshah in 1395 year, with the simple random sampling of 140 respondents (male and female) were selected as examples. The instruments used for data collection of Practice religious beliefs(Temple 2), the scale of hope and life satisfaction questionnaire which was then collected, the data were analyzed using the software SPSS_21.He results indicate that there is a significant relationship betweenPractice religious beliefsand satisfaction with life and also between hope and life satisfaction there is a significant positive relationship. The findings of this study can be concluded that the variables of Practice religious beliefsand hope to have the ability to predict life satisfaction in older people.