امكان‌سنجي اجراي سامانه آبياري قطره‌اي با توجه به كيفيت آب زيرزميني: مطالعه موردي دشت خرم‌آباد

يكي از راهكارهاي افزايش بهره‌وري آب در كشاورزي، استفاده از سامانه‌هاي نوين آبياري است و براي طراحي دقيق اين سامانه‌ها نياز به ارزيابي كيفيت آب است. هدف از اين پژوهش، بررسي كيفيت آب زيرزميني دشت خرم‌آباد براي پياده‌سازي سامانه‌هاي آبياري قطره‌اي است و از شاخص‌هاي كيفي EC، SAR، TDS، TH، Naو pH مربوط به سال‌هاي آماري 1395-1391 استفاده شد. در اين پژوهش ابتدا نرمال بودن داده‌‌ها بررسي و مشخص شد كه داده‌ها غيرنرمال هستند، از اين‌رو از روش لگاريتم‌گيري براي نرمال‌سازي استفاده شد. براي ارزيابي كيفيت آب زيرزميني منطقه از روش‌هاي زمين‌آمار استفاده شد و از بين روش‌هاي مختلف، روش درون‌يابي كريجينگ معمولي با كمترين جذر ميانگين مربعات خطا براي همه پارامترها استفاده شد. نقشه‌هاي پهنه‌بندي كيفيت نشان داد كه در نواحي شمال و جنوب ‌شرق، غلظت EC و SAR از نظر طبقه‌بندي كيفي در وضعيت بد قرار دارد، TDS داراي غلظت بيش از 4000 ميلي‌گرم در ليتر است و Na غلظتي بيش از 15 ميلي‌اكي‌والانت‌ در ليتر را داراست. در اين نواحي TH با غلظت بيش از 730 ميلي‌گرم در ليتر بيشترين آلودگي را دارد و در نواحي مركزي دشت، خطر رسوبات كربنات بيشتر است. ميزان LSI در نواحي غربي بيشتر از يك است كه حدود 12 درصد از دشت را شامل مي‌شود، در اين نواحي براي اجراي سامانه‌هاي قطره‌اي محدوديت وجود دارد. درحالي‌ كه بهترين كيفيت براي اجراي اين سامانه‌ها در قسمت جنوب ‌شرق دشت قرار داشت و 19 درصد دشت را دربر مي‌گيرد. درنهايت نقشه تلفيق‌شده مشخصات كيفي نشان داد كه بيشترين غلظت مشخصه‌هاي كيفي در نواحي شمالي، مركزي و جنوبي قرار دارد كه 29/62 درصد از وسعت دشت را شامل مي‌شود.