بازكاوي توسعه اي از نوع ديگر براي پايداري ايران

بدون عنوان

واقعيات نگران كننده ي كنوني كشور، از سويي به سبب عوامل دروني همچون كاهش منابع طبيعي حياتي، افول محيط زيست، حساسيت هاي فزاينده ي قوميتي، ازدياد شكافهاي اجتماعي، بهره وري پايين اقتصادي، شست كوشي مديريت هاي رانتي و... و از سوي ديگر به سبب عوامل بروني همچون كاهش درآمدهاي نفتي، دشمني گسترده ي نظام سلطه ي جهاني و عوامل مرتبط منطقه اي، محيط تنش افزاي كشورهاي همسايه، جذب و فرار سرمايه هاي ملي، تغيير اقليم و... هشداردهنده است كه با برون فكني و پيشنگري روندها، نگراني بيشتري براي پايداري ايران ايجاد مي شود. اين وضعيت ناپايدار ما را متقاعد مي سازد كه بايد «فلك را سقف بشكافيم و طرحي نو دراندازيم». در تكاپوي راهي نو، باور داريم كه الگوي مسلط توسعه ي جهاني نه مطلوب است و نه ممكن. در نتيجه در پي تقليد و تكرار آن نيستيم كه جهاني ناپايدار در تمامي ابعاد به وجود آورده است. از اين رو، با مشاهده ي اين وضعيت، ابتدا بايد پذيرفت اقدامات به نام توسعه ي موعود شكست خورده و به دگرگوني بينش براي تغيير منش و برپايي الگويي نوين نياز است. سپس اين سخن سر آن دارد كه گفتمان توسعه اي از نوع ديگر را باز كاود و بنمايت هاي آن را ترسيم كند. سرانجام نيز به رديابي اين بن مايه ها در الگوي پايه ي اسلامي - ايراني (پيشنهاد مركز الگوي اسلامي - ايراني پيشرفت در مهر 1397) مي پردازد كه نقدي ايجابي و نه سلبي است. فرازهايي از گفتمان اين نوشتار چنين است: الگوي نوين توسعه براي پايداري، تحت عنوان «توسعه اي از نوع ديگر» در شرايط محدوديت رشد و كاهش منابع در ايران و جهان، در عوض رقابت حذفي، همياري هم افزا را بايد هدف گرفت كه برآمده از بن نگره ي (پارادايم) تمدن ايراني بر شالوده ي ايرانيت، اسلاميت و نو وارگي تجدد است. مقياس واحد اجتماعي - فضايي اين الگو، اجتماع محلي است. همچنين مدلي راهبردي براي تحقق الگو، تحت عنوان «مبدأ» ارائه شده و بر حكمروايي شايسته تأكيد شده است. سرانجام گفته شده پيشتاز تحقق دگرگوني هاي منجر به توسعه ي نوع ديگر، محيط كلان شهري است؛ فضايي با قدرت اجتماعي - اقتصادي و سركردگي فرهنگي، تا نقش آفريني در تكوين و انتشار دگرگوني را ممكن سازد و به پايداري مبتني بر حكمت زيست ماندگار تمدن ايران تايل شود

no ab