واكاوي سازوكار توليد و نشر اطلاعات سامانه هشدار زودهنگام خشكسالي در شهرستان كرمانشاه

Analyzing the Production and Information Diffusion Mechanism of Drought Early Warning System (DEWS) in Kermanshah Township

خشكسالي ازجمله بلايايي است كه بيشترين خسارات مالي را در ايران برجاي مي‌گذارد. بااين‌وجود، برنامه‌هاي مديريت خشكسالي عمدتاً بر پايه مديريت بحران استوار است. درحالي‌كه مي‌بايست جهت‌گيري برنامه‌ريزي‌هاي خشكسالي به سمت مديريت ريسك كه يكي از مهم‌ترين اركان آن، سامانه هشدار زودهنگام است، تغيير جهت يابد. در سامانه هشدار زودهنگام، اطلاعات به‌موقع براي افرادي كه در معرض مخاطره قرار دارند، فراهم مي‌شود تا بدين طريق بتوانند ريسك را كاهش دهند. پژوهش حاضر با هدف واكاوي سازوكار توليد و نشر اطلاعات سامانه هشدار زودهنگام خشكسالي در شهرستان كرمانشاه انجام شد. بدين منظور، از رويكرد كيفي (روش مطالعه موردي و روش اسنادي) بهره گرفته شد. جامعه موردمطالعه شامل كارشناسان سازمان هواشناسي، جهاد كشاورزي، شركت آب منطقه‌اي، نظام‌مهندسي كشاورزي و منابع طبيعي، بانك كشاورزي، صداوسيما، اداره بحران و فرمانداري (26 نفر) بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري موارد ويژه انتخاب شدند. نتايج نشان داد ارائه اطلاعات و هشدار خشكسالي و مديريت آن در قالب يك سيستم سازمان‌يافته در شهرستان كرمانشاه توسعه پيدا نكرده و گاهي سازمان‌ها به‌صورت مستقل و جزيره‌اي، اقداماتي را انجام مي‌دهند و اطلاعاتي را به بهره‌برداران منتقل مي‌كنند، بدون اينكه به شرايط محلي منطقه، نيازها و واكنش كشاورزان نسبت به اين هشدارها توجهي داشته باشند. دستاوردهاي اين تحقيق مي‌تواند گامي مؤثر در راستاي طراحي سامانه‌ هشدار زودهنگام خشكسالي در استان كرمانشاه باشد كه به توانمندسازي كشاورزان جهت اقدامات به‌موقع و مناسب جهت كاهش ريسك خشكسالي منجر گردد.

Drought is among disasters that caused a large amount of financial burden to Iranian economy. However, drought management strategies have focused on crisis management instead of risk management. Drought risk management strategies take early warning system as a its focal point in order to disseminate information to drought-affected individuals which in turn reduces drought risk. The purpose of this qualitative study is to analyze mechanisms needed to deploy the production and diffusion of drought early warning system information in Kermanshah Township. Using case study as well as documentary approach, a critical case sample of 26 specialist from Meteorological, Agricultural Organization, Regional Water Company, Agricultural and Natural Resource Engineering System, Agricultural Bank, Regional Sound and Vision Broadcasting and Crisis Department and Municipalities participated in the study. The findings revealed that drought early warning system is not unified in a systematic manner and the stakeholders use their own method of disseminating information independently with limited knowledge of local context and poor knowledge of farmers’ needs and reactions. The findings of this study have implications to design drought early warning system in Kermanshah Province as well as farmers’ empowerment in terms of drought risk reduction.