اثربخشي آموزش مثبت‌ نگري با رويكرد اسلامي به شيوه گروهي بر اميد به زندگي در پرستاران

The Effectiveness of Positive teaching with an Islamic Approach in a group way in Nurses’ Life Expectancy

مقدمه: به دليل استرس هاي ناشي از سختي كار پرستاران، بهبود ويژگيهاي روان شناختي آنها از جمله اميد به زندگي ضروري به نظر مي رسد. هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش مثبت‌نگري با رويكرد اسلامي به شيوه گروهي بر اميد به زندگي در پرستاران بود. روش كار: روش پژوهش نيمه‌ آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه پرستاران زن متأهل بيمارستان شهيد صدوقي شهرستان يزد در سال 96 بود و نمونه شامل30 نفر از اين جامعه بود كه به روش نمونه‌گيري در‌دسترس انتخاب شده و به‌ صورت اختصاص تصادفي در دوگروه آزمايش (15نفر) وكنترل (15نفر) جايگزين شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها پرسش‌نامه‌ي اميد به زندگي اسنايدر است. ابتدا از گروه‌هاي آزمايش و كنترل پيش‌آزمون اخذ گرديد. سپس آموزش مثبت‌ نگري با رويكرد اسلامي به گروه آزمايش ارائه شد. پس از اجراي دوره آموزشي به‌ مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي و بصورت هفتگي و گروهي از هر دوگروه پس‌آزمون گرفته‌شد. نتايج با استفاده از آزمون آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ميانگين نمرات اميد به زندگي دوگروه آزمايش و كنترل در مرحله پس‌آزمون به ترتيب 05/4 ± 2/49، 59/4 ± 33/41 و در مرحله پيش آزمون به ترتيب 24/5 ± 6/41 ، 73/4 ± 4/ 42بوده است. بر‌اساس آناليز كوواريانس بين دوگروه از لحاظ اميد به زندگي (001/0 p=) تفاوت معني‌دار مشاهده مي‌شود. نتيجه‌گيري: با توجه به تأثير آموزش مثبت‌ نگري با رويكرداسلامي به‌شيوه گروهي بر افزايش اميد به زندگي در پرستاران، توصيه مي‌شود با توجه به وجود مراكز مشاوره در اكثر بيمارستان‌ها، اين آموزش در قالب برنامه‌هاي مدون به پرستاران ارائه گردد.

Introduction: Due to the stress caused by the hard work of nurses, improving their psychological characteristics, such as life expectancy, seems essential. The purpose of this study was to assess the effectiveness of positive teaching with an Islamic approach on nurses’ life expectancy. Methods: This quasi-experimental study was done in 2018 using a pre-test and post-test design and control group. The statistical population included 30 married female nurses working in Shahid Sadoughi Hospital, Yazd, Iran. The participants were selected using convenience sampling method. Then, they were randomly assigned to two groups of experimental (15 participants) and control (15 participants). Data collection was done using Snyder's Life Expectancy Questionnaire. Both groups underwent a pre-test. Next, the experimental group received positive teaching with an Islamic approach. In total, eight teaching sessions were held and each session lasted for 90 minutes. Having held teaching sessions, both groups were subjected to post-test. The results were analyzed using covariance analysis. Results: The means of life expectancy in the pre-test phase were 49.2 ± 4.05 and 41.33 ± 4.59 in experimental and control groups, respectively, revealing no significant difference between groups. However, we observed a significant difference between groups after the intervention based on covariance analysis (41.6 ± 5.14, vs. 42.43 ± 4.73, P = 0.001). Conclusions: Regarding the efficacy of positive teaching with an Islamic approach in increasing the life expectancy among nurses in the current study and considering the presence of counseling centers in most hospitals, it is recommended to implement this training for nurses in the form of syndicated programs.