زيباشناختي واژگان قرآني در پرتو ادبيات تازي و پارسي با موضوع آرايه تشخيص personification

Aesthetic study of Qoranic vocabularies on the subject of personification in Arabic and Persian Literature.

درپژوهش هاي بلاغي با محوريت دانش بيان قرآن كريم كه از وجوه اعجاز مي باشد، واژه در پيكره ي آيات سبحاني عنصر تشكيل دهنده است و در انتقال مفاهيم به مخاطب بسيار تاثير گذار مي باشد. زيبايي اين الفاظ از حيث آرايه تشخيص و انسان واره شدن واژگان جامد با لذت بردن از شنيدن نغمه ها و بهره مندي هوش و گوش از لذت عاطفه و تناسب اين آرايه با قرار گرفتن در قالب آيات موضوعي روان شناختي است. در اين نوع بياني الفاظ الهي، خود را با جان بخشي و خرد گرا كردن جامدات مي آرايند و زيبا شناختي آنها علاوه بر يك فن بلاغي در هنر بافتي نيز تجلي مي يابند. اين آرايه گمنام و دير نام به دستاوردها و آثار بزرگان بلاغت تكيه دارد و با رويكرد به فرهنگ معاصر بلاغي نامي نوين با عنوان تشخيص به خود گرفته و پيشينه اي قبل از نزول قرآن دارد و در آيات الهي جلوه بيشتري يافت و موضوعي در ادبيات تازي و پارسي گشت. اين موضوع ادامه مباحث بلاغيون در استعاره از نوع مكنيه تخييليه است و كاملا با آنيميسم (جان دار پنداري) متفاوت است چون شناخت مشاركت واژه در فن تشخيص با روشنگري دقيق در تعاريف قابل دست يابي است و سبب اقناع عقلاني و تاثير بر احساس و عاطفه خواهدبود. اين نوشتار بر بلنداي قله اي از تواضع و خشوع مي كوشد تا زيبا شناختي واژگان و حياني را در هنر وصنعت تشخيص به ادب دوستان تقديم كند .

In rhetorical studies by focusing on rhetorical knowledge which is a miraculous aspect, in divine verses is an organizer element and is very impressive to convey the meanings to the audiences. The beauty of these vocabularies come from personified and humanized words with pleasure of hearing melodies, enjoyment of intelligence and ear, emotional joy and suitability of verses in psychological verses. In such expression divine vocabularies arrange themselves by personifying and making creatures wise. an‎d in addition to their aesthetic rhetorical expressions, they appear in weaving art, too. This unknown late-named literary term rely on achievements and works of great rhetoricians and by working on contemporary rhetorical culture gets new name, personification. Its background goes before revelation of Qoran. an‎d it shows itself more in divine verses and become a subject for Persian and Arabic Literature. This topic is the continuation of rhetoricians’ discussions about metaphor and it is completely different from animism. Because recognizing the participations of word in personification, by making the meanings clear is achievable. It has rational satisfaction and has effect on emotion and sentiment. This article with humility and respect tries to present the aesthetic inspired words in art and personification respectfully to friends.