رتبه‌بندي شاخص‌ها و متغيرهاي اثرگذار در تاب‌آوري شهري منطقه 15 تهران

مقدمه و هدف پژوهش: تاب‌آوري شهري به توانايي يك سيستم شهري در مقياس زماني و فضايي براي حفظ يا بازگشت سريع به عملكردهاي مطلوب گذشته در برابر اختلال (مخاطرات طبيعي) در جهت پايداري با تغييرات گفته مي‌شود. زماني كه شهر به طور همزمان قادر باشد تا توازن بين عملكردهاي اكوسيستمي و انساني برقرار كند، انعطاف‌پذير باشد، قدرت انطباق در شرايط عدم قطعيت و رويدادهاي غيرمنتظره داشته باشد و فرصت‌هاي موجود و بالقوه را حفظ و روي آنها سرمايه‌گذاري كند، در آن صورت تاب‌آور است. كاهش تاب‌آوري در شهرها باعث افزايش آسيب‌پذيري در سيستم شهر شده و اختلالات و شوك‌هاي هرچند كوچك باعث بحران مي‌شود. لذا با توجه به اهميت موضوع، هدف اين تحقيق، ارتقاي دانش نظري در حوزه تاب‌آوري محيط‌هاي شهري مي‌باشد. روش پژوهش: در تحقيق حاضر از روش تحقيق توصيفي و تحليلي براي شناخت و تدوين مؤلفه‌هاي مؤثر بر تاب‌آوري شهر و از ابزارهايي نظير مشاهده و پرسشنامه و ابزار تحليل آماري معادلات ساختاري Liserelاستفاده شده است. يافته‌ها: نتايج به‌دست‌ آمده از نرم‌افزار ليزرل نشان مي‌دهد كه شاخص‌هاي نهادي و مديريتي با ضريب مستقيم و مثبت (0/96) و همچنين شاخص‌هاي اقتصادي هم در دنباله آن با ضريب مستقيم و مثبت (0/64)، سپس شاخص‌هاي اجتماعي با ضريب مستقيم و مثبت (0/24) و شاخص‌هاي كالبدي و زيرساختي با ضريب مستقيم و مثبت (13/0) مهم‌ترين شاخص‌هاي تأثيرگذار در تاب‌آوري شهري هستند. نتيجه گيري: شاخص نهادي- مديريتي كه تأثيرگذارترين مؤلفه بين مؤلفه‌هاي تاب‌آوري است، يك نوع همبستگي و ارتباط منطقي و معنادار در ارتباط با ساير مؤلفه‌ها دارد و بيشترين همبستگي بين شاخص‌هاي نهادي- مديريتي و شاخص اقتصادي با امتياز 0/62 مي‌باشد كه به عنوان عامل اصلي، تأثير زيادي بر روي سه شاخص ديگر تحقيق دارد و مي‌توان با تقويت اين شاخص، منجر به بهبود و ارتقاي ساير شاخص‌هاي مؤثر بر تاب‌آوري شهري شد تا نهايتاً سطح كلي تاب‌آوري شهري در منطقه بهبود يابد.

this article has no abstract