تخمين هزينه جابه جايي نيروي كار در يك مدل ساختاري اقتصاد ايران

Estimates of Labor Mobility Costs in a Structural Model of Iran Economy

در اين پژوهش مدلي ساختاري از بازار كار در ايران ارايه شده است و به كمك داده هاي خرد خانوار، هزينه جابه جايي بين بخشي نيروي كار تخمين زده شده است. در اين تحقيق علاوه بر در نظر گرفتن متغيرهاي تحصيلات، جنسيت، سن و محل سكونت، هزينه جابه جايي متغير (غيريكسان) بين بخش هاي مختلف اقتصادي نيز برآورد شده است. براساس يافته هاي اين پژوهش مي توان گفت كه: 1) هزينه جابه جايي بين بخشي در اقتصاد ايران بزرگ و بين 3 تا 11 برابر متوسط درآمد سرانه است. 2) هزينه جابه جايي براي زنان، نيروي كار تحصيل كرده، مسن و روستايي بيشتر است. 3) در صورتي كه اين هزينه هاي جابه جايي به صفر كاهش يابد، توليد در بخش قابل مبادله و غيرقابل مبادله 36 و 16 درصد افزايش مي يابد. نتايج اين تحقيق به روشني نشان مي دهد كه اعمال سياست هاي تغييرات شديد مي تواند هزينه رفاهي بالايي در بخش نيروي كار داشته باشد. تجربه افراد در يك بخش به سختي و با تاخير فراوان به بخش ديگر قابل انتقال خواهد بود.

In this study, we construct a structural model of labor market in Iran in order to estimate the labor mobility cost using micro data. The model benefits from heterogeneity in age, gender, household location, and education and estimate varying labor mobility costs conditional on these factors and the origin and destination of the mobility. We find that 1) inter-sectoral labor mobility in Iran is substantial and range between 3 to 11 times of average per capita income 2) the labor mobility costs is higher for women, educated laborer, old, and rural population 3) if the cost vanishes to zero, the production in tradable and non-tradable sector increase by 36 and 16 percent, respectively. These estimates provide significant evidence that implementing major policy changes can bring substantial welfare loss especially for laborers with lower education and in rural areas.