آموزش بازي درماني مبتني بر رابطۀ والد-كودك (مطابق الگوي لندرث) به مادران و اثربخشي آن در حل مشكلات رفتاري فرزندان دانش آموز آنان

پژوهش حاضر با هدف آموزش بازي‌ درماني مبتني بر رابطۀ والد-كودك (مطابق الگوي لندرث) به مادران و تعيين اثربخشي آن در حل مشكلات رفتاري فرزندان دانش‌آموز آنان انجام شده است. پژوهش به‌صورت نيمه‌آزمايشي و با استفاده از طرح دو گروهي ناهمسان با پيش‌آزمون و پس‌آزمون صورت گرفته است. جامعۀ آماري شامل مادران دانش‌آموزان دورۀ ابتدايي محلۀ دردشت منطقۀ 8 شهرداري تهران در سال تحصيلي 96-1395 بود. نمونۀ آماري 60 نفر از مادران بودند كه به‌صورت تصادفي ساده انتخاب و به دو گروه 30 نفري آزمايش و كنترل تقسيم شدند. ابزار گرد‌آوري داده‌ها، پرسشنامۀ مشكلات رفتاري راتر بود. به گروه آزمايش، آموزش بازي درماني مبتني بر رابطۀ والد-كودك مطابق با الگوي لندرث، به‌مدت ده جلسه يك ساعت و نيمه ارائه شد. هر دو گروه در سه مرحلۀ پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به پرسشنامۀ مشكلات رفتاري پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها از دو آزمون‌ كولموگروف اسميرنف به‌منظور سنجش نرمال بودن داده‌ها و آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر براي آزمون فرضيۀ پژوهش استفاده شد. يافته‌ها نشان دادند كه آموزش بازي درماني مبتني بر رابطۀ والد-كودك به مادران به‌طور معنا‌داري موجب كاهش مشكلات رفتاري فرزندان دانش‌آموز آنان مي‌شود. بنابراين، آموزش‌ مهارتهاي بازي به مادران با ايجاد حس كارآمدي و احساس اعتماد به نفس مي‌تواند موجب تقويت ارتباط ميان مادر و كودك ‌شود و زمينه را براي كاهش مشكلات رفتاري كودكان فراهم ‌آورد.

This article has no abstract