مطالعه ي عددي پارامترهاي مؤثر در توزيع تغييرشكل غير خطي سامانه ي سازه خاك سازه با تمركز بر شناخت تغييرات پاسخ سازه

در نوشتار حاضر، آثار مهم‌ترين پارامترهاي تأثيرگذار در پاسخ غيرخطي سامانه‌ي سازه ـ خاك ـ سازه شامل دوره‌ي تناوب سازه‌هاي اصلي )T 1 و مجاور T2، فاصله‌ي سازه‌ها d و نوع خاك به‌صورت جامع بررسي شده است. هدف از نوشتار حاضر، شناخت اصولي آثار تغيير هر پارامتر در تغييرشكل غيرخطي سازه، بررسي الزام‌هاي آيين‌نامه‌يي و پيش‌بيني رفتار سازه بدون مدل‌سازي سازه‌ي مجاور است. براي اين منظور ۶ سازه‌ي ۲ تا ۱۵ طبقه واقع بر دو نمونه خاك رس به‌صورت دوتايي در ۳ فاصله‌ي صفر، ۱۰ و ۲۵ متري مدل و با استفاده از روش تاريخچه‌ي زماني غيرخطي تحليل شده‌اند. براساس نتايج، تكيه‌گاه نرم باعث افزايش شديد نسبت دريفت طبقه‌ي اول به حالت تكيه‌گاه ثابت مي‌شود كه كمينه‌ي نسبت مذكور ۱٫۱ و بيشينه‌ي آن ۳٫۶۱ است. از سويي ديگر، افزايش 1T و T2 منجر به افزايش تغييرشكل سازه مي‌شود، به‌طوري كه آثار T1 دست‌كم ۲ برابر T2 است. براي سازه‌هاي اصلي با T1 در محدوده‌ي ۰٫۷ تا ۱٫۵ برابر دوره‌ي تناوب خاك، دريفت سازه دچار تشديد مي‌شود. براساس يافته‌هاي پژوهش حاضر، فقط براي سازه‌هاي با دوره‌ي تناوب بيشتر از ۳ ثانيه، افزايش فاصله‌ي سازه‌ها منجر به كاهش آثار سازه‌ي مجاور مي‌شود. درنهايت با شناخت پارامترهاي كليدي اندركنش سازه ـ خاك ـ سازه، روابطي جهت اصلاح الزام‌هاي آيين‌نامه براي تكيه‌گاه نرم ارائه شده است.