بررسي شاخص نيازهاي درماني پريودنتال (CPITN) در بيماران ديابتيك نوع II و مقايسه با بيماران غير ديابتي در بيمارستان گلستان شهرستان اهـواز سال 96-97

زمينه و هدف: بيماريهاي پريودنتال، جز بيماريهاي التهابي مي باشد؛ ديابت اثر مخرب بر بافت هاي پريودنتال دارد و پريودنتيت ششمين عارضه ديابت شناخته شده است. اين مطالعه، به منظور تعيين CPITN در بيماران ديابتيك نوع II و مقايسه آن با بيماران غير ديابتي در بيمارستان گلستان در شهرستان اهواز در سال 97-96 انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه اپيدميولوژيك تحليلي 115 بيمار مبتلا به ديابت نوع II و 115 فرد سالم مراجعه كننده به بيمارستان گلستان اهواز در رده سني (60-35) سال بصورت تصادفي انتخاب شدند. و با گرفتن رضايت ضمني، اطلاعات دموگرافيك بيماران (سن، جنس و ميزان تحصيلات) و دفعات مراجعه به دندان پزشك، وضعيت ديابت براساس آخرين آزمايشات و شاخصCPITN  در پرسشنامه ثبت شد و اطلاعات جمع آوري شده با آزمون كاي اسكوئر آناليز و در نرم افزار SPSS مقايسه شدند. يافته ها: شاخص CPITN در بيماران ديابتيك به طور معناداري از افراد سالم بيشتر بود. مقايسه اين شاخص بين دو گروه از لحاظ تعداد دفعات مسواك زدن، دفعات مراجعه به دندانپزشك، سن، تحصيلات معنادار شد ولي از لحاظ جنس معنادار نبود. نتيجه گيري: ديابت باعث افزايش نياز به درمان پريودنتال مي شود. اين تغيير وابسته به جنس نمي باشد و ناشي از اثر مخرب ديابت بر انساج پريودنشيوم و كاهش ميزان ترشح بزاق توجيه مي شود. توصيه مي شود در مركز ديابت آموزش بهداشت ارتقا يابد.