مطالعۀ اخلاق كار و ارتباط آن با منبع كنترل بين كاركنان ايراني و ايتاليايي

اگرچه پژوهش‌هاي جالب‌توجهي در زمينۀ اخلاق كار در ايران انجام شده‌اند، به‌ندرت اين موضوع به‌صورت بين‌فرهنگي بررسي شده است. بر اين اساس، پژوهش حاضر تلاش كرده است اخلاق كار را در ايران (به‌منزلۀ كشوري اسلامي، در حال توسعه و با فرهنگ جمع‌گرايانه) با ايتاليا (به‌منزلۀ كشوري كاتوليك، توسعه‎‌يافته و با فرهنگ فردگرايانه) مقايسه و رابطۀ آن را با منبع كنترل دروني، بررسي كند. اين پژوهش در چارچوب پيمايش بين‌فرهنگي و روي 306 نفر از كاركنان دو دانشگاه دولتي در ايران (132 نفر) و ايتاليا (174 نفر) انجام شده است. ابزار پژوهش براي سنجش اخلاق كار، فرم اخلاق كار چندبعدي مرياك و همكاران (2013) است و براي سنجش منبع كنترل، از مقياس دروني بيروني راتر (1966) استفاده شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهند اخلاق كار بين كاركنان ايتاليايي از كاركنان ايراني قوي‌تر است و علاوه بر آن، در هر دو گروه، رابطۀ معناداري بين منبع كنترل دروني و اخلاق كار وجود دارد. يافته‌هاي پژوهش با بخش عمده‌اي از پژوهش‌هاي بين‌فرهنگي در اين حوزه منطبق نيست؛ اما تلاش شده است تبيين‌هاي لازم در توجيه آنها ارائه شوند.