پديدارشناسي حضور اجراگر در شبيه‌ خواني

با كاربست رويكرد پديدارشناسي در تحليل شبيه خواني با هدف روشن سازي شرايط بنيادين تحقق آن، كوشيده ايم به اين پرسش پاسخ دهيم كه: چگونه شبيه خواني با عمل كلام جاري اجراگران و ديگر عناصر اجرايي قوام مي يابد؟ اين نحوه تحليل متفاوت از نگرشي است كه شبيه خواني را صرفاً بر پايه ساختار متني و ادبي آن تعريف مي كند. در اين مقاله براساس نظريه اشكال پديداري حضور بازيگر در تئاتر كه توسط برت. ا.ُ استيتس ارائه شده، پديداري حضور اجراگر در شبيه خواني تحليل و ارزيابي شده است. استيتسك كاربرد پديدارشناسي را در فهم ساختار صوري اجراي تئاتر از طريق بررسي نحوه حضور بازيگر به عنوان عنصر اصلي يك رويداد تئاتري و به طور خاص عمل كلام جاري در اجرا نشان داده است. وي همچنين سه حالت ضميري خودبياني، مشاركتي و بازنمايي را در رويارويي مخاطب با بازيگر در يك اجراي تئاتري معرفي كرده است. اين سه حالت ضميري مي تواند به عنوان مبنايي در تحليل چگونگي تجربه يك رويداد تئاتري در يك دوره تاريخي و زمينه فرهنگي، به كار گرفته شود. در چارچوب نظريه مورد اشاره، شبيه خواني قطعه اجرايي سيال و ابَرگونه اي ميان سه حالت حضور اجراگر است كه طي آن مخاطب و اجراگر در پيوندي ديناميك با يكديگر جهاني مشترك از تجربه و آگاهي را رقم مي زنند.