چرايي زيبايي با تأكيد بر هستي ‌شناسي صدرايي

ما جهان و اشياء را زيبا مي يابيم؛ اما سؤالاتي بي درنگ ذهنمان را مي خلد: «چرا جهان به جاي اينكه زيبا نباشد، زيباست؟ و «چرا انسان ها به وجود زيبايي معتقدند؟». اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي و با تأكيد بر هستي شناسي صدرايي، زيبايي را مساوق وجود و امري مشكك معرفي مي كند و همچنين آن را داراي مظاهر و ذاتي كل هستي مي شمرد. فاعل زيبايي جهان همان واجب الجمال يا حقيقت عيني زيبايي است. از آنجا كه خارج از حقيقت وجود هم چيزي نيست، علت غايي نيز هموست. لذا جهان به عنوان معلول زيبايي مطلق و يا تجلي آن، زيبا مي باشد. در پاسخ سؤال دوم مي توان گفت كه انسان ها از طريق شناخت زيبايي مطلق به عنوان علت يا مُظهرِ و همچنين از راه تأثيرپذيري از امور زيبا به وجود زيبايي معتقد مي شوند.