اثربخشي تمرينات منظم مقاومتي بر بهبود شاخص‌هاي التهابي كبد، كمرين، رزيستين و شاخص مقاومت به انسولين در موش‌هاي صحرايي نر سالم و ديابتي نوع 2

زمينه و هدف: مطالعه حاضر اثر ۱۰ هفته تمرين مقاومتي بر سطوح سرمي شاخص مقاومت به انسولين (HOMAIR)، سطوح سرمي آنزيم هاي كبدي، رزيستين و كمرين موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع ۲ را بررسي كرده است. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي ۴۰ سر موش صحرايي از نژاد ويستار در محدوده وزني ۴۸ ±۲۰۰ به چهار گروه (كنترل سالم، كنترل ديابتي، ديابتي تمرين مقاومتي و سالم تمرين مقاومتي) به طور تصادفي تقسيم شدند. گروه هاي تمريني به مدت ۱۰ هفته تمرينات مقاومتي منظم را به وسيله نردبان انجام دادند. ۲۴ ساعت بعد از آخرين جلسه تمرين، سرم خون موش هاي صحرايي براي بررسي رزيستين، كمرين، انسولين و آنزيم‌هاي كبدي جمع‌آوري شد. داده‌ها ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ واريﺎﻧﺲ يﮏ‌ﻃﺮﻓﻪ و آزمون تعقيبي توكي و تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معناداري ۵ درصد بررسي شدند. ملاحظات اخلاقي: اين مطالعه با كد IR.ARAKMU.REC.۱۳۹۴.۳۲۹ در كميته پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي اراك به ثبت رسيده است. يافته‌ها: القاء ديابتي موجب افزايش معنا دار شاخص مقاومت به انسولين (HOMAIR)، سطوح سرمي آنزيم هاي كبدي، رزيستين و كمرين در گروه كنترل ديابتي نسبت به گروه كنترل سالم شد (۰/۰۵ P). همچنين تمرين مقاومتي موجب كاهش معنا دار شاخص مقاومت به انسولين (HOMAIR)، سطوح سرمي آنزيم هاي كبد، رزيستين و كمرين در گروه ديابتي تمرين مقاومتي نسبت به گروه كنترل ديابتي شد (۰/۰۵ P). نتيجه گيري: به نظر مي‌رسد تمرين مقاومتي از طريق كاهش شاخص مقاومت به انسولين (HOMAIR)، سطوح سرمي كمرين و رزيستين، آنزيم هاي كبدي در موش‌هاي ديابتي نوع ۲ را بهبود مي‌بخشد.