عفونت سل نهفته در كاركنان مراكز درماني: مقاله مروري

اعضاي كمپلكس مايكوباكتريوم توبركلوزيس از عوامل سببي سل انساني هستند. به طور كلي دو نوع سل شامل سل نهفته و سل فعال وجود دارد. عفونت سل نهفته به معناي حالتي است كه فرد مبتلا به عفونت مايكوباكتريوم توبركلوزيس بوده ولي در حال حاضر بيماري سل فعال ندارد و بدون يافته هاي باليني و راديولوژيك مي باشد. طبق مطالعات انجام گرفته ميزان انتقال عفونت سل از بيماران به كاركنان مراكز درماني بسته به منطقه جغرافيايي و وضعيت اقتصادي كشورها دو تا پنج برابر بيشتر از جمعيت عمومي مي باشد. كمترين و بالاترين ميزان شيوع سل نهفته در ميان كاركنان مراكز درماني در ايران به ترتيب ۷% در مشهد و ۸۲/۸% در زاهدان گزارش شده است. كسب عامل خطر عفونت سل با بخش هاي خاصي از بيمارستان (مانند واحد بيماري هاي ريوي، آزمايشگاهي و غيره)، افزايش سن و طول مدت اشتغال ارتباط معناداري دارد و نتايج نشان دهنده اين است كه سل يك مشكل مهم در ميان كاركنان مراكز درماني در ايران مي باشد. تشخيص زود هنگام مايكوباكتريوم توبركلوزيس و درمان پيشگيري كننده در افرادي كه مبتلا به سل نهفته هستند عناصر كليدي در كنترل سل مي باشد. تاكنون روش هاي مختلفي جهت شناسايي و تشخيص عفونت سل نهفته معرفي شده است كه هيچكدام استاندارد طلايي نمي باشد با اين حال مهمترين آن ها تست پوستي توبركولين و آزمون هاي بر پايه سنجش توليد اينترفرون گاما توصيه شده است كه هر كدام داراي مزايا و معايبي هستند. بنابراين هدف از اين مطالعه بررسي شيوع، بروز و روش هاي تشخيصي عفونت سل نهفته و راه هاي پيشگيري از آن در كاركنان مراكز درماني مي باشد.