بررسي نقش گرايش به اقامه نماز و هوش معنوي بر سلامت رواني دانش آموزان دبيرستاني منطقه 7 شهر تهران

هدف اين پژوهش، بررسي نقش گرايش به اقامه نماز و هوش معنوي بر سلامت رواني دانش آموزان دبيرستاني منطقه 7 شهر تهران است. روش تحقيق، توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري مورد نظر در اين تحقيق كليه دانش آموزان دختر دبيرستاني مشغول به تحصيل در سال 94-93 در منطقه 7 تهران بوده كه تعداد آن ها طبق آخرين آمار در سال مذكور 1148 نفر برآورد گرديده است. براساس روش نمونه گيري چندمرحله اي، 320 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور سنجش متغيرهاي مورد استفاده در پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد سلامت عمومي، مقياس خودگزارشي هوش معنوي كينگ (2008) و پرسشنامه گرايش به نماز پناهي (1382) استفاده گرديد. روايي و پايايي پرسشنامه ها بر اساس ملاك هاي روان سنجي احراز و مورد تاييد قرار گرفت. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج به دست آمده نشان داد كه بين گرايش به اقامه نماز و هوش معنوي با سلامت روان رابطه معناداري وجود دارد و از طريق گرايشات دانش آموزان به اقامه نماز و همينطور از طريق هوش معنوي مي توان سلامت رواني دانش آموزان را پيش بيني كرد. علاوه بر اين يافته هاي حاصله نشان داد كه علي رغم وجود رابطه بين گرايش به اقامه نماز و هوش معنوي نمي توان از طريق گرايش به اقامه نماز، هوش معنوي را پيش بيني نمود.