تأثير برنامه دوره‌هاي تماس زودرس با محيط باليني بر نگرش و عملكرد دانشجويان پزشكي سال اول دانشگاه علوم پزشكي شيراز

مقدمه: تحصيل در دوره پزشكي مي تواند با تنش هاي زيادي همراه باشد. به علاوه، آموزش پزشكي دردهه هاي اخير رويكرد جديدي نسبت به تجربه باليني زودرس داشته است، چرا كه مي تواند باعث افزايش انگيزه و كاهش تنش حرفه اي باشد. بنابراين هدف از انجام اين مطالعه تعيين تاثير يك دوره كوتاه مدت يك ماهه برخورد زودرس با محيط باليني بر نگرش و عملكرد دانشجويان پزشكي مي باشد. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي، 70 نفر از دانشجويان سال اول پزشكي ورودي نيمسال اول 94-93 دانشگاه علوم پزشكي شيراز شركت داشتند. دانشجويان بعد از مواجهه زودرس با محيط باليني به سوالات پرسشنامه اي كه بر اساس طيف ليكرت ( از بسيار ضعيف=1 تا بسيارخوب=5) نمره گذاري شده بود، پاسخ دادند. ضريب اطمينان پرسشنامه بر اساس آلفاي كرونباخ 87/0 به دست آمد. نتايج: كليه دانشجويان شركت كننده در مطالعه به سوالات پرسشنامه مبني بر تاثير برنامه مواجهه زودرس دانشجويان در محيط هاي باليني پاسخ دادند. نتايج بررسي توصيفي نشان داد 80 % دانشجويان كيفيت اجراي برنامه تماس زودهنگام با بيماران را موثر و خوب ارزيابي كردند. 80 % دانشجويان ارائه اين برنامه را در ايجاد نگرش جديد نسبت به حرفه پزشكي تاثيرگذار بيان كردند. در كل 1/77% دانشجويان اجراي برنامه را بسيار خوب ارزيابي كردند و انجام آن را در ايجاد انگيزه و افزايش حس مسووليت پذيري و داشتن برخورد مناسب با بيماران موثر دانستند. نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده، اجراي دوره كوتاه مدت برخورد زودرس باليني به عنوان عامل انگيزش و افزايش عملكرد و سوق دادن دانشجويان به سوي يادگيري بهتر مي باشد. لذا پيشنهاد مي گردد كه برنامه تماس زودرس به عنوان بخشي از آموزش هاي دانشجويان پزشكي در نظر گرفته شود.