بررسي عوامل انساني مرتبط با بروز سوانح ترافيكي منجر به فوت در استان ايلام در سال 1391

مقدمه: سوانح ترافيكي دومين علت مرگ و مير و مصدوميت و نخستين عامل از دست رفتن عمر در ايران است. اين مطالعه با هدف شناسايي ويژگي هاي انساني مرتبط با وقوع سوانح ترافيكي در استان ايلام انجام شد. مواد و روش ها: داده هاي مربوط به سوانح ترافيكي استان ايلام طي مطالعه مقطعي(توصيفيتحليلي) به روش سرشماري در دوره يك ساله(1391) مورد آناليز قرار گرفت. اين داده ها بر اساس فرم كام 114 و توسط كارشناسان راهنمايي و رانندگي با حضور در صحنه تصادف جمع آوري شده بود. پس از بررسي و آماده سازي، داده ها وارد نرم افزارvol.13 STATA شده و با استفاده از آزمون هاي آمار توصيفي، كاي اسكوئر و رگرسيون لجستيك مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته هاي پژوهش: مجموع 2314 سانحه ترافيكي مورد بررسي قرار گرفت رانندگاني كه دچار سانحه شده بودند 3317 نفر مرد(88/96 درصد) و 107 نفر زن(13/3 درصد) بودند. ميانگين سني رانندگان(83/10±33/36) بود. بيشترين فراواني تصادفات در گروه سني 21 تا 30 سال(5/36 درصد) و كمترين در گروه سني 71 تا 80 سال با(3/0 درصد) بود. بين سن راننده، تحصيلات راننده، استفاده از كمربند ايمني، گواهينامه رانندگي، علل انساني و سوانح ترافيكي منجر به مرگ يا مصدوميت رابطه آماري معني داري ديده شد(0.05 P). شانس تطبيق شده براي سوانح ترافيكي منجر به مرگ يا مصدوميت در عدم استفاده از كمربند ايمني 70/4 برابر بيشتر از استفاده از كمربند ايمني بود و شانس تطبيق براي سوانح ترافيكي منجر به مرگ يا مصدوميت در عدم رويت گواهينامه رانندگي 9/2 برابر بيشتر از گواهينامه پايه يك بود(P 0.05). بحث و نتيجه گيري: آموزش و الزام رانندگان به رعايت قوانين و مقررات رانندگي و استفاده از كمربند ايمني مي تواند در تعديل حوادث ترافيكي منجر به مرگ يا مصدوميت نقش به سزايي داشته باشد.