مقايسه اثر بخشي رفتار درماني ديالكتيك و روان درماني يكپارچه توحيدي بر كاهش افكار خود كشي و تغير شناختي هيجان در افراد اقدام كننده به خود كشي

مقدمه: خود كشي در تمام فرهنگ ها و دوره ها وجود داشته است و براي فرد، خانواده و جامعه مصيبت بار است. هدف پژوهش حاضر مقايسه اثر بخشي رفتار درماني ديالكتيك و روان درماني يكپارچه توحيدي در افراد اقدام كننده به خود كشي بود. مواد و روش ها: نمونه پژوهش شامل40 نفر زن و مرد با اقدام به خود كشي نا موفق ( از سال 1394 به بعد) بود، ليست اين افراد با همكاري بهزيستي شهرستان آبدانان تهيه و به صورت تصادفي به سه گروه روان درماني يكپارچه توحيدي (13 نفر)، رفتار درماني ديالكتيك (13نفر) و گروه كنترل (14نفر) تقسيم شدند. مداخله براي گروه اول با استفاده از مدل روان درماني يكپارچه توحيدي و براي گروه دوم با استفاده از مدل رفتار درماني ديالكتيك بود. شركت كننده هاي سه گروه قبل از مداخله، پايان مداخله و 3 ماه پس از پايان مداخله ( پيگيري ) توسط مقياس هاي افكار خود كشي بك و مقياس تنظيم شناختي هيجان ارزيابي شدند. داده ها توسط آزمون تحليل واريانس دو راهه با اندازه گيري مكرر و تحليل واريانس چند متغيره تحليل گرديد. يافته هاي پژوهش: نتايج نشان داد در مرحله بعد از مداخله و مرحله پيگيري دو گروه آزمايش يعني رفتار درماني ديالكتيك و روان درماني يكپارچه توحيدي نسبت به گروه كنترل تفاوت معني داري داشتند. در پايان دوره مداخله، روان درماني يكپارچه توحيدي نسبت به رفتار درماني ديالكتيك و گروه كنترل در متغير هاي افكار خودكشي اثر بخشي بيش تري را نشان داد، اما رفتار درماني ديالكتيك نسبت به درمان يكپارچه توحيدي در متغير تنظيم شناختي هيجان اثر بخشي بيش تري را نشان داد. بحث و نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش از تقويت اثربخشي روان درماني با ظرفيت هاي فرهنگي و آموزه هاي ديني حمايت مي كند.