اثرات فتوديناميك‌درمانـي بر ماتـريكـس خارج سلولي تومـور و مولكول‌هـاي مرتبـط با آن

مقدمه: فتوديناميك درماني(PDT) روش جديد در درمان سرطان است. اين روش شامل فعال شدن يك حساسگر نوري به وسيلۀ نور با طول موجي مشخص است كه با مولكول اكسيژن واكنش مي دهد تا اكسيژن منفرد و يا گونه هاي فعال اكسيژن (ROS) توليد كند و منجر به مرگ سلول توموري مي گردد. زماني كه تومور با فتوديناميك درماني درمان مي گردد، علاوه بر سلول هاي سرطاني، ماتريكس خارج سلولي و محتويات سلولي محيط اطراف تومور نيز تغيير مي كند كه در نهايت بر بقاي سلول هاي توموري اثر مي گذارد. مطالعات مختلفي در جهت پي بردن به چگونگي تغيير ماتريكس خارج سلولي تومور در فرآيند PDT انجام شده است. بحث و نتيجه گيري: فتوديناميك درماني منجر به فعال شدن فاكتور هاي رشد، ماتريكس متالو پروتئيناز و پروستاگلاندين هاي مشتق از COX2 در ماتريكس خارج سلولي تومور مي گردد. مهار كننده هايي كه اين مولكول را هدف مي گيرند، مي توانند كارآيي فتوديناميك درماني را افزايش دهند. بهبود در كارآيي پاسخ فتوديناميك درماني به تومور با به كارگيري روش هاي تركيبي كه سلول هاي سرطاني به ويژه التهاب و يا رگ زايي را هدف قرار مي دهد، حاصل مي گردد. در اين مقالۀ مروري اثر هاي فتوديناميك درماني بر روي سلول هاي توموري شامل تغيير در ماتريكس خارج سلولي تومور و مولكول هاي مرتبط با آن شرح داده مي شود.