رابطۀ بين راستاي استاتيك اندام تحتاني و آسيب‌هاي بازيكنان نوجوان فوتبال

ميزان بروز آسيب هاي اندام تحتاني در بازيكنان جوان فوتبال زياد است اما اطلاعات اندكي درزمينۀ خطر فاكتورهاي اين آسيب ها وجود دارد. بنابراين، هدف اين مطالعه بررسي رابطۀ استاتيك اندام تحتاني و بروز آسيب هاي بازيكنان نوجوان فوتبال ايران است. چهار تيم (78 بازيكن) از ليگ برتر آسيا ويژن نوجوان استان تهران (14 تا 16 سال) در اين مطالعه مشاركت كردند. قبل از آغاز فصل، ميزان افت ناوي ، زاويه Q، زاويه هايپراكستنشن زانو، زانوي پرانتزي و شاخص توده بدني اين بازيكنان اندازه گيري شد. سپس، آسيب هاي اين بازيكنان در طول يك فصل (7ماه) به صورت آينده نگر ثبت شد. براي بررسي رابطه بين راستاي استاتيك اندام تحتاني و آسيب ها از آزمون لجستيك رگرسيون استفاده شد. طبق يافته هاي تحقيق، ميزان شيوع آسيب ها برابر با 8/7 آسيب در هر 1000ساعت تمرين (95درصد اطمينان، 10/107/01) بود. نتايج آزمون لجستيك رگرسيون نشان داد كه افت ناوي پاي برتر (p=0/001، OR=4/5)، زاويه Q پاي برتر (p=0/048، OR=2/77) و زانوي پرانتزي (p=0/021 ،OR=4/06) با بروز آسيب ها ارتباط معني داري دارند. بازيكناني كه شاخص افت ناوي آنها بيشتر از 1/5سانتي متر باشد، 4/5 برابر بازكنان ديگر مستعد بروز آسيب اندام تحتاني هستند. همچنين، بازيكناني كه شاخص زاويه Q پاي برتر آنها بيشتر از 15/5درجه باشد، 2/77 برابر بازيكنان ديگر مستعد بروز آسيب اندام تحتاني هستند.نتايج اين مطالعه نشان داد كه سنجش راستاي اندام تحتاني مانند زاويهQ، زانوي پرانتزي و افت ناوي مي تواند بازيكنان در معرض آسيب هاي اندام تحتاني را مشخص كند. اين نتايج مي تواند به بازيكنان و مربيان براي پيش گيري از آسيب ها كمك كند.