تحليل چشم‌انداز توسعه تكنولوژي‌هاي انرژي خورشيدي در ايران به روش تلفيقي از SWOT و DEMATEL

كشور ايران، دومين كشور داراي منابع گوناگون انرژي در خاورميانه است. اين كشور، علاوه بر منابع فراوان انرژي مانند نفت و گاز طبيعي، داراي منابع بزرگ انرژي تجديدپذير از جمله انرژي خورشيدي، بادي، زمين گرمايي و آبي است. با اين وجود، روند توسعه تكنولوژي هاي انرژي تجديدپذير به ويژه انرژي خورشيدي در ايران با روند جهاني قابل مقايسه نيست. در اين پژوهش، به تحليل و شناخت عوامل مؤثر بر توسعه تكنولوژي هاي انرژي خورشيدي در ايران به كمك روش هاي SWOT و ديمتل پرداخته شده است. بدين منظور، از طريق نمونه گيري هدفمند، افراد خبره شامل كارشناسان حوزه تكنولوژي هاي انرژي خورشيدي انتخاب شدند و نظر آنها از طريق مصاحبه باز و سپس پرسشنامه روش ديمتل جمع آوري شد. پس از جمع آوري نظر خبرگان، ابتدا به تحليل نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهديدات تكنولوژي هاي انرژي خورشيدي پرداخته و سپس با بكارگيري تكنيك ديمتل، شاخص هاي اثرگذار و اثرپذير در ماتريس SWOT شناخته شده اند. بر اساس يافته هاي اين پژوهش، مهمترين شاخص هايي كه در عدم توسعه اين تكنولوژي ها اثرگذار هستند مي توان به ارزان بودن سوخت هاي فسيلي و حامل هاي انرژي در ايران، عدم درك ضرورت توسط سياستمداران، فقدان انگيزه براي وارد شدن بخش خصوصي و فقدان سياست هاي مؤثر و ارائه مشوق هاي كافي از سوي دولت اشاره كرد.