رابطه بين رويكرد اخلاقي نسبي گرايي، رضايت شغلي و ماكياولي گرايي بين جامعه حسابداران و حسابرسان

هدف مطالعه حاضر بررسي رابطه بين رضايت شغلي و نسبي گرايي با ماكياولي گرايي حسابداران و حسابرسان است. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصيفي پيمايشي و جامعه آماري پژوهش شامل افراد شاغل در مؤسسات حسابرسي و حسابداران شركت هاي خصوصي در سال 1395 است. حجم نمونه تعداد 298 نفر شامل 176 نفر حسابدار و 122 نفر حسابرس بود. اعضاي نمونه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا(1940)، رويكرد اخلاقي فورسيژ(1980) و نسخه چهارم پرسشنامه ماكياولي گرايي كريستي و جيس (1970) استفاده شد. تحليل فرضيه ها با استفاده از آزمون كولموگروف اسميرنوف، رگرسيون چندگانه، همبستگي پيرسون، تي تست مستقل، و آنوا از طريق نرم افزار spss صورت گرفت. نتايج نشان داد بين رويكرد نسبي گرايي و ماكياولي گرايي و بين رضايت شغلي و نسبي گرايي رابطه مثبت و معناداري برقرار است. در بررسي سطح ماكياولي گرايي، رضايت شغلي و نسبي گرايي، در جامعه حسابداران و حسابرسان نيز تفاوتي يافت نشد. نتايج حاصل شده از پژوهش حاضر، يافته هاي مهمي را براي استانداردگذاران و نهادهاي تدوين كننده مقررات در اعمال اقدامات جدي تر جهت كاهش اقدامات غير اخلاقي و همگام با آن افزايش رضايت شغلي و بهره وري اعضاي حرفه حسابداري و حسابرسي فراهم مي آورد.