تاثير بازآرايي و افزايش ظرفيت ذخيره‌سازي شبكه بر برنامه‌ريزي يك ريزشبكه

هدف اين مقاله ارائه مدلي جهت بازآرايي و مشاركت واحدهاي ريزشبكه به منظور بيشينه‌سازي سود و كاهش تلفات آن و همچنين بررسي ظرفيت ذخيره‌سازي در ريزشبكه مورد مطالعه مي باشد. به اين منظور ابتدا مدل ريزشبكه و عناصر آن معرفي مي‌شود. ريزشبكه مورد مطالعه داراي 10 باس و شامل ميكروتوربين، توربين بادي به عنوان منابع توليد انرژي، باتري به عنوان ذخيره‌ساز مي باشد. مقدار بار مصرفي و تخمين انرژي توليدي واحد بادي با توجه به تغييرات سرعت باد به صورت غيرقطعي در نظر گرفته شده‌اند. براي مدل هاي عدم قطعيت تعدادي سناريو با توجه به شبيه‌ساز مونت‌كارلو توليد مي‌شوند و بهره‌برداري بهينه ريزشبكه تحت اين سناريوها بررسي مي‌شود. اين ريزشبكه در يكي از باس‌ها به شبكه‌ي بالادست متصل شده است و با در‌نظر‌گرفتن سود خود مي‌تواند به مبادله با شبكه بالادست بپردازد. تعيين همزمان توپولوژي بهينه و نقطه كار بهينه و عناصر ريزشبكه شامل ميزان توليد ميكروتوربين ها، شارژ و دشارژ باتري‌ها، و مبادله با شبكه بالادست با استفاده از الگوريتم ازدحام‌ذرات انجام مي گيرد. تابع هدف شامل درآمد منهاي هزينه است. با وارد كردن عدم‌قطعيت منبع توليد پراكنده بادي و بار در خطوط تلاش مي‌شود تاثير عدم قطعيت در يافتن بهترين توپولوژي ريزشبكه و بهترين نقطه‌كار شبيه‌سازي شود