شناسايي و تعيين الگوي مقاومت دارويي هموفيلوس آنفلوانزاي جدا شده در مبتلايان به عفونت حادگوش مياني

زمينه و هدف: عفونت حاد گوش مياني يكي از شايع ترين عفونت هاي باكتريال  دركودكان است.  هشتادوپنج درصد از كودكان حداقل يك بار تا سه ماهگي و تقريباً 50 %  از آنان سه بار يا بيشتر به  به عفونت با اين ميكروب مبتلا مي­­شوند. هدف از اين پژوهش بررسي هموفيلوس آنفلوانزا و تعيين حساسيت دارويي آن بوده است.  روش كار: در اين مطالعه مقطعي  از 102 بيمار مبتلا به عفونت حاد گوش مياني مراجعه كننده به بيمارستان اميراعلم تهران طي 6 ماه نمونه جمع آوري گرديد. نمونه ها توسط آزمايش ميكروسكوپي و كشت، از  نظر وجود هموفيلوس آنفلوانزا مورد بررسي قرار گرفتند. سپس آزمون حساسيت آنتي بيوتيكي با روش استاندارد KirbyBauer انجام گرديد و ميزان حساسيت هموفيلوس آنفلوانزا به آنتي بيوتيك هاي مختلف بر حسب هاله توليد شده به سه صورت حساس، نيمه حساس و مقاوم تعيين شد.  يافته ها: از 102 نمونه بررسي شده،7  جدايه(6.9%) هموفيلوس آنفلوانزا جداسازي گرديد. هموفيلوس هاي جدا شده در اين مطالعه نسبت به تري متوپريم (100%)، ونكومايسين (85%)، استرپتومايسين (57%)، تتراسيكلين (57%) و داكسي سيكلين (56%) حساس بودند. اين جدايه ها مقاومت متوسطي به جنتامايسين (85%)، كاربني سيلين (70%) و سفيكسيم (70%) داشتند. همچنين هموفيلوس هاي جدا شده نسبت به كليندامايسين (70%)، آميكاسين (57%) و آموكسي سيلين (57%) مقاوم بودند. نتيجه گيري: با توجه به ظهور سويه هاي مقاوم هموفيلوس آنفلوانزا نسبت به درمان هاي آنتي بيوتيكي رايج به ويژه مقاومت به كليندامايسين، آميكاسين و آموكسي سيلين، توصيه مي شود پس از انجام مطالعات تكميلي وسيع تر و تاييد اين الگوي مقاومت قبل از شروع درمان آنتي بيوتيكي براي هموفيلوس آنفلوانزا ، كشت و آنتي بيوگرام انجام شود.