تجربه زيسته زنان مبتلابه اچ. آي. وي/ ايدز و ايفاء حقوق اجتماعي آنان: يك مطالعه پديدارشناختي هرمنوتيك

زمينه و هدف: در ايران، افزايش قابل ملاحظه‌اي در تعداد زنان مبتلابه اچ. آي. وي/ ايدز وجود داشته و در يك بستر  فرهنگي، اجتماعي و سياسي، رعايت حقوق اجتماعي هنوز به عنوان مسئله‌اي چالش‌برانگيز در ميان اين زنان تلقي مي‌شود. فهم عموم از چگونگي مواجه شدن و تجربه زنان مبتلابه اچ. آي. وي/ ايدز اندك است. هدف اين مطالعه كيفي بررسي تجربه زيسته اين زنان و ايفاء حقوق اجتماعي آنان است. روش‌كار: در اين مطالعه كيفي، از روش پديدارشناسي هرمنوتيك ملهم از رويكرد فلسفي پل ريكور استفاده شده است. يك نمونه هدفمند 16 نفري از زنان ايراني مبتلابه اچ. آي. وي/ ايدز تا رسيدن به اشباع انتخاب شد. براي گردآوري داده‌ها مصاحبه‌هاي روايي و براي تحليل داده‌ها روش سه مرحله‌اي ريكور (خواندن ساده، تحليل ساختاري و فهم كامل) به كار رفت. يافته‌ها: پنج مضمون شناسايي شده از فهم تجربه مواجهه با عدم رعايت حقوق اجتماعي در زنان عبارت بودند از: رنج شديد، عدم تأييد، ناامني در زندگي اجتماعي و اقتصادي، بي‌احترامي و زحمت و سختي در محافظت. ازنظر اين زنان، عدم رعايت حقوق اجتماعي بنا بر موقعيت سلامتشان بدين معني بود: زندگي با ناهمخواني برابري/ نابرابري حقوق اجتماعي. نتيجه‌گيري: اين جنسيت بيماران نيست كه حقوق اجتماعي آنان در جامعه را تعيين‌ مي‌كند، بلكه خود بيماري است كه به عدم رعايت حقوق اجتماعي آنان در جامعه دامن مي‌زند. بسيج افراد در بخش‌ها و سطوح مختلف اجراي مداخلات مقتضي و بجا را تسهيل خواهد كرد.