بررسي تاثير تحريكات حس سطحي و عمقي بر فعاليت هاي روزمره زندگي و عملكرد حركتي اندام فوقاني بيماران سكته مغزي

زمينه و هدف: نقايص حسي از جمله عوارض شايع سكته هاي مغزي هستند و مطالعات مختلف ميزان شيوع اين نقايص را در بيماران سكته مغزي بين 11 تا 85% گزارش نموده اند. اين نقايص در اندام فوقاني همي پلژيك از فقدان حس هاي اوليه تا ادراكات پيچيده تر متفاوت هستند و سبب كاهش استفاده از اندام مبتلا، ضعف در دستكاري حركتي ظريف اشيا، ضعف در مهارت هاي گرفتن مي گردند و در نهايت منجر به كاهش سطح فعاليت در سمت مبتلا و نهايتاً كاهش كيفيت زندگي فرد مي شوند. هدف از مطالعه حاضر بررسي تأثير تحريكات حس سطحي و عمقي بر فعاليت هاي روزمره زندگي و عملكرد حركتي اندام فوقاني بيماران سكته مغزي مي باشد. روش كار: اين پژوهش از نوع مداخله اي كارآزمايي باليني يك سويه كور بود كه بر روي 60 بيمار سكته مغزي مزمن انجام شد. پيش از شروع مداخله عملكرد اندام فوقاني بيماران (آزمون Fugle-Meyer) و فعاليت هاي روزمره زندگي (آزمون Barthel) مورد ارزيابي قرار گرفتند و سپس درمان آغاز گرديد. بيماران در اين فاز به مدت 6 هفته تحت درمان تحريكات حس سطحي و عمقي قرار گرفتند. درمان بر پايه رويكرد رود انجام شد. يافته ها: نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه بيماران گروه مداخله بهبودي معني داري را در عملكرد حركتي (0.0001 p) و فعاليت هاي روزمره زندگي اندام فوقاني نشان دادند (0.0001 p). نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده به نظر مي رسد تحريكات حس سطحي و عمقي بر عملكرد حركتي و فعاليت هاي روزمره زندگي اندام فوقاني بيماران سكته مغزي مزمن موثر مي باشد.