بررسي رابطه توانمندي روان‌شناختي با رضايت شغلي در نيروهاي مختلف نظامي

مقدمه: نيروهاي انساني به عنوان كليدي ترين عنصر در موفقيت يا عدم موفقيت يك سازمان نقش اساسي دارند و ترديدي نيست كه شكوفايي هرجامعه اي در بهبود و پرورش منابع انساني آن نهفته است. يكي از مفاهيمي كه در راستاي بالندگي منابع انساني مطرح است، رضايت شغلي و توانمندي روانشناختي كاركنان است. هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين توانمندي روان شناختي با رضايت شغلي در نيروهاي مختلف نظامي بود. روش بررسي: به اين منظور300 نفر از كاركنان نيروهاي مسلح (سپاه، ارتش و نيروي انتظامي) از جامعه مورد نظر به روش نمونه گيري در دسترس، انتخاب و پرسشنامه هاي استاندارد رضايت شغلي (JDI) و پرسشنامه استاندارد توانمندي روان شناختي اسپريتزر در اختيار آنها قرار داده شد تا تكميل نمايند. سپس داده هاي به دست آمده به كمك نرم افزارSPSS نسخه 16 و با استفاده از شاخص هاي آمار توصيفي، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد كه بين رضايت شغلي و تمامي مؤلفه هاي توانمندي روان شناختي در سطح (001/0=p) ارتباط مثبت معني داري وجود داشت. همچنين نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نتايج نشان داد كه از بين متغيرهاي پيش بين،توانمندي روانشناختي كل اولين و مهمترين متغير در پيش بيني رضايت شغلي است وتوانست 78% از واريانس متغير ملاك را پيش بيني كند. سپس متغيرهاي معني دار بودن، تأثير گذاري و شايستگي به ترتيب وارد معادله شده و به ترتيب 81، 82 و 83% از واريانس متغير ملاك (رضايت شغلي) را تبيين نمودند. بحث و نتيجه گيري:نتايج مطالعه نشان داد كه هر اندازه توانمندي روانشناختي (و مؤلفه هاي آن) در كاركنان نظامي بالاتر باشد به همان ميزان رضايت شغلي در آنان افزايش مي يابد و بالعكس.