طراحي بهينه چاه هاي مشاهده اي در يك شبكه پايش سطح آب زيرزميني با استفاده از الگوريتم فوق ابتكاري ژنتيك

به منظور مديريت كارا و موثر منابع آب زيرزميني، براي كاهش حفر چاه هاي نمونه برداري كه پر هزينه هستند، شبكه هاي پايشيكه به طور مناسبي طراحي شده باشند، مي توانند به عنوان يك گزينه در نظر گرفته شوند. با استفاده از روش هاي بهينه سازي عددي، معضل به دست آوردن اطلاعات كمي و كيفي با حداقل تعداد چاه ها و نقاط نمونه برداري را مي توان مرتفع نمود. براي پايش يك سيستم آبخوان، حفر يك شبكه از چاه هاي پايش نياز است كه اين امر پرهزينه و پيچيده مي باشد. در سال هاي اخير طراحي اين شبكه به طوري كه كارآمد و در عين حال كم هزينه باشد به يك چالش تبديل شده است. به منظور كاهش هزينه، سيستم هاي پايشي مورد توجه اند كه در شرايط حداقل تعداد نقاط نمونه برداري، حداكثر دسترسي به داده هاي مناسب را داشته باشند. تكنيك هاي بهينه سازي فوق ابتكاري در اين زمينه پتانسيل كاربرد بالايي را دارا هستند. در اين مقاله منطقه اي از شمال ايران انتخاب شده تا توانايي الگوريتم ژنتيك (GA) تركيب شده با كريجينگ و الگوريتم اجزاي جمعي (PSO)، جهت بهينه سازي شبكه مقايسه و ارزيابي گردند، با اين شرط كه تعداد چاه هاي پايش طوري كاهش يابدكه تا حد امكان از كيفيت داده ها كاسته نشود. نتايج بهينه سازي نشان داد كه در آبخوان آستانهكوچصفهان تعداد چاه هاي مشاهده اي مي تواند به اندازه 26 درصد (57 به 42 چاه)، كاهش داده شود، بدون اينكه فقدان داده اي محسوسي ايجاد شود. مقادير جذر ميانگين مربعات خطا RMSE)) براي شبكه بهينه سازي به روش GA و PSO به ترتيب برابر 2025/0 و3222/0 متر محاسبه شد. مقايسه مقادير RMSE روش GA جهت بهينه سازي نهايي توصيه مي شود.