تعميم مفهوم «مقر دائم» به شركت هاي فـرعي

شركتهاي چندمليتي عموما با هدف احتراز از مسئوليت مالياتي در كشورهايي غير از محل اقامت، اقدام به تأسيس شركتهاي فرعي مي نمايند. در اكثر كشورها چنين شركتهايي بعلت احراز يك شخصيت حقوقي مستقل بعنوان يك شركت مقيم، در كشور محل ثبت يا محل حضور مديريت مؤثر (در صورت وجود يك موافقتنامه دوجانبه مالياتي) مشمول قوانين و مقررات مالياتي مي باشند. ليكن سطح بالاي وابستگي به شركت خارجي سبب شده است رويه قضايي برخي كشورها، شركتهاي فرعي را مقر دائم شركت غيرمقيم تحت شروط مادۀ پنج معاهدۀ نمونه سازمان همكاري و توسعه اقتصادي تلقي نمايد. معهذا احتساب شركت فرعي بعنوان مقر دائم نيازمند تحقق شرايطي است و اين مقاله تلاش نموده است با توجه به معاهدۀ نمونه سازمان همكاري و توسعه اقتصادي كه الگوي تدوين موافقتنامه هاي مالياتي دوجانبه ايران نيز مي باشد، ضوابطي جهت اطلاق وضعيت مقر دائم به اين شركتها استخراج نمايد. بدين منظور لازم است ماهيت شروط قرارداد منعقده ميان شركتهاي فرعي و مادر و قرائن موجود در خصوص درجه وابستگي ميان آنها و ميزان پذيرش ريسك امور تجارتي كه در قرارداد نمايندگي شركت مادر به عهده گرفته شده، براي احراز وجود مقر دائم شركت خارجي ملحوظ قرار گيرد.