مسموميت با داروهاي جديد ضد تشنج: يافته‌هاي باليني و ارتباط آن‌ها با پيايند

مقدمه: يكي از مسموميت‌هاي شايع پزشكي كه در سال‌هاي اخير بيشتر مشاهده مي‌شود، مسموميت با داروهاي ضد تشنج جديد از قبيل لاموتريژين، سديم والپرات، توپيرامات و گاباپنتين به تنهايي يا همراه با داروهاي ديگر، است. اين مطالعه با هدف بررسي مسموميت با اين داروها، علايم باليني، مدت بستري و نيز بروز پيامد به دنبال اين مسموميت‌ها طراحي شد. روش‌ها: اين مطالعه يك مطالعه‌ي توصيفي-تحليلي از نوع مقطعي بود. نمونه‌گيري به روش آسان از بين مسمومين بستري در بخش مسمومين بيمارستان نور كه با چهار داروي مذكور مسموم شده بودند، انجام شد. در اين مطالعه نياز به اينتوباسيون، اتصال به ونتيلاتور و پنوموني آسپيراسيون به عنوان پيامد در نظر گرفته شدند. داده‌هاي جمع‌آ‌وري شده، با استفاده از SPSS نسخه‌ي 17 و آزمون‌هاي Student-t، ANOVA و regression Logistic تجزيه تحليل گرديد. يافته‌ها: فراواني مسموميت با سديم والپرات نسبت به لاموتريژين، توپيرامات و گاباپنتين بيشتر بود. ميانگين سني بيماران در مسموميت با چهار دارو 9.74 ± 27.67 سال بود. فراواني مسموميت در گروه سني 45-16 سال بيشتر از بقيه گروه‌هاي سني بود. فراواني مسموميت با داروهاي ضد تشنج بر حسب جنس اختلاف معني‌داري نداشت (0.15P = ). در مسموميت با سديم والپرات پيامد با جنس، تشنج، علايم قلبي و علايم تنفسي ارتباط داشت؛ به طوري كه اين موارد پيامد را به سمت بدتر كه همان پيدايش عارضه بود، سوق داد. يك مورد مرگ در مسموميت با سديم والپرات در جنس مرد اتفاق افتاد. در مسموميت با لاموتريژين تشنج پيامد را به سمت عارضه سوق داد. نتيجه‌گيري: ميانگين سني بيماران 27.67 سال بود كه شايد به دليل استفاده‌ي بيشتر اين داروها در گروه‌هاي سني جوان‌تر مي‌باشد.. در مورد سديم والپرات و لاموتريژين بهبودي با عارضه (نياز به اينتوباسيون، اتصال به ونتيلاتور و پنوموني آسپيراسيون) با اين دو دارو بيشتر بود كه اين امر مي‌تواند با نيمه عمر داروها و اثري كه داروها روي سيستم عصبي مركزي و مركز تنفسي دارند، ارتباط داشته باشد.