تأثير يك دوره‌ي حركت درماني منتخب بر تعادل و الگوي راه رفتن در بيماران پاركينسوني

مقدمه: پاركينسون يك اختلال مخرب عقده‌هاي قاعده‌اي مغز و يك عارضه‌‌ي مزمن و پيشرونده است كه بيشتر در گروه سني سالمندان ديده مي‌شود. درمان فيزيكي يكي از روش‌هاي كمك به بهبودي اين بيماران است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير 10 هفته حركت درماني منتخب (با تأكيد بر تمرينات كششي و نرمشي) بر تعادل و الگوي راه رفتن در بيماران پاركينسون بود. روش‌ها: بدين منظور 24 بيمار پاركينسوني به طور داوطلبانه در اين پژوهش شركت كردند و به طور تصادفي به دو گروه شاهد (12 نفر) و گروه تجربي (12 نفر) تقسيم شدند. هر گروه شامل شش مرد و شش زن با شدت بيماري متوسط بودند. هر دو گروه در مدت تحقيق از داروهاي يكساني استفاده مي‌كردند. گروه تجربي يك دوره‌ي حركت درماني با تأكيد بر تمرينات كششي و نرمشي را به مدت 10 هفته، هر هفته 4 جلسه و هر جلسه 1 ساعت انجام دادند. در حالي كه گروه شاهد هيچ گونه فعاليت تمريني را انجام ندادند. تعادل و راه رفتن، پيش و پس از دوره‌ي حركت درماني ‌اندازه گيري و مقايسه شد. براي ارزيابي تعادل و راه رفتن، به ترتيب از Berg balance scale، Tinetti balance scale و Gait and balance scale استفاده شد. يافته‌ها: بين نمرات راه رفتن و تعادل گروه تجربي پس از انجام مداخله بهبود معني‌داري داشت (001/0 P). ميانگين نمره‌ي راه رفتن در گروه شاهد تغيير معني‌داري نداشت (820/0 = P). به علاوه نمره‌ي تعادل گروه شاهد، در پس‌آزمون كاهش معني‌داري داشت (008/0 P). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج تحقيق حاضر به نظر مي‌رسد تمرينات كششي و نرمشي در درمان بيماران پاركينسون مؤثر بوده و مكمل درمان دارويي است. به عبارتي ديگر، اثر متقابل دارو درماني و تمرينات مذكور مي‌تواند به عنوان يك رژيم درماني براي اين گروه از بيماران به كار گرفته شود.