بررسي حساسيت دارويي مايكوباكتريوم‌هاي آتيپيك محيطي و باليني شهر اصفهان در برابر اتامبوتول

مقدمه: با توجه به افزايش روز افزون بيماري ايدز و بيماري زايي مايكوباكتريوم هاي غيرتوبركلوزيس (Nontuberculous mycobacteria يا NTM) در اين گروه از بيماران، نقش اين باكتري ها روز به روز پررنگ تر شده، بيشتر مورد توجه قرار مي گيرد. از طرفي، درمان اين بيماري ها بسته به نوع گونه متفاوت مي باشد و آگاهي از الگوي درماني مورد نياز براي معالجه ي بيماري هاي ناشي از آن ها در هر ناحيه ي جغرافيايي اهميت بسياري دارد. در اين مطالعه، ايزوله هاي باليني و محيطي مايكوباكتريوم هاي آتيپيك تعيين گونه شدند و حساسيت آن ها نسبت به آنتي بيوتيك اتامبوتول مورد بررسي قرار گرفت. روش ها: در اين مطالعه، 41 ايزوله ي باليني و محيطي شهر اصفهان با استفاده از روش هاي فنوتيپي تعيين گونه شد و حساسيت آن ها به اتامبوتول با روش Agar microdilution، در غلظت هاي 2، 5 و 10 ميكروگرم بر ميلي ليتر مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: 27 مورد M. fortuitum، 10 مورد M. gordonae، 1 مورد M. smegmatis، 2 مورد M. abscessus و 1 مورد M. conceptionense شناسايي شد. تمام ايزوله هاي باليني و محيطي به اين دارو مقاوم بودند؛ به جز M. conceptionense كه با (Minimum inhibitory concentration) MIC كمتر از 5 ميكروگرم بر ميلي ليتر، در غلظت هاي 5 و 10 ميكروگرم بر ميلي ليتر به اتامبوتول حساس بود. نتيجه گيري: با توجه به مقاوم بودن بيشتر ايزوله هاي تند رشد و كند رشد مورد استفاده در اين مطالعه نسبت به اتامبوتول، بايد در استراتژي درماني اين گروه از بيماري ها احتياط لازم صورت پذيرد و استفاده از دارو هاي موثرتر مورد توجه قرار گيرد.