تأثير ويتامين D بر مقاومت به انسولين در بيماران ديابتي نوع دو: مدل هم‌گروهي جامع

مقدمه: شماري از مطالعات مشاهده‌اي نشان داده‌اند كه مصرف ويتامينD يكي از اقدامات پيشگيرانه‌اي است كه نقش بالقوه‌اي در كاهش پيشرفت ديابت نوع 2، مقاومت به انسولين و سندرم متابوليك دارد. هدف اين مطالعه، بررسي تأثير ويتامين D بر مقاومت به انسولين در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو در شهر قم بود. روش‌ها: مطالعه در قالب مدل هم‌گروهي جامع در سال 1391 در شهر قم انجام شد. شركت‌كنندگان120بيمار ديابتي بودند كه 58 نفر از آن‌ها موافقت كردند كه به طور تصادفي در دو گروه قرار بگيرند و 62 بيمار طبق ترجيح خود در دو گروه ديگر قرار گرفتند. براي گروه درمان در گروه‌هاي تصادفي‌شده و ترجيحي، يك عدد قرص ويتامين D 50000 واحدي خوراكي هر هفته يك عدد براي مدت 3 ماه استفاده شد. در گروه شاهد يك عدد قرص دارونماي ويتامين D، مشابه روش توضيح داده‌شده در بالا، داده شد. در گروه ترجيحي، بيماران نه ويتامين دريافت كردند و نه دارونما. وجود مقاومت به انسولين به صورت HOMA-IR (Homeostatic model assessment: insulin resistance) بيشتر از 3.87 تعريف شد. يافته‌ها: پس از كنترل متغير‌هاي جنس، سن، شاخص توده‌ي بدني، دور كمر، مدت ابتلا به ديابت، بيماري قلبي و نمايه‌ي HOMA-IR، نتايج اين مطالعه نشان داد كه ويتامين D در گروه تصادفي‌شده به طور معني‌داري باعث كاهش نمايه‌ي HOMA-IR گرديد، اما در گروه ترجيحي (هم‌گروهي) اين كاهش از نظر آماري معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: ويتامين D مي‌تواند بر كاهش سطح قند خون ناشتا و مقاومت انسولين در گروه تصادفي‌شده مؤثر باشد اما در گروه ترجيحي قادر به اين كاهش نيست.