فعال‌سازي مصنوعي تخمك: انواع روش‌ها و تأثير كلينيكي آن پس از تزريق درون سيتوپلاسمي اسپرم

مقدمه: عدم دستيابي به لقاح يك پديده‌ي نادر پس از تزريق اسپرم به درون سيتوپلاسم تخمك (Intracytoplasmic sperm injection يا ICSI) است. يكي از دلايل اصلي آن، فعال نشدن تخمك توسط اسپرم مي‌باشد. جهت غلبه بر عدم دستيابي به لقاح، از روش‌هاي مصنوعي جهت فعال‌سازي تخمك استفاده مي‌گردد. هدف از ارائه‌ي اين مقاله‌ي مروري، آشنايي مختصر با مكانيسم فعال شدن تخمك توسط اسپرم است و سپس شرحي بر روش‌هاي استفاده‌شده جهت فعال‌سازي مصنوعي تخمك و نگراني‌هاي مرتبط با آن، بود. همچنين در اين مطالعه‌ي مروري، به بررسي اثرات استفاده از روش‌هاي فعال‌سازي مصنوعي تخمك بر روي بيماران مختلف و نتايج كلينيكي آن پرداخته شد. روش‌ها: در اين مطالعه مقالات جستجو‌شده در پايگاه‌هاي اطلاعاتي PubMed و پايگاه‌هاي مرتبط با مقالات ISI از سال‌هاي 1930 تا 2012 ميلادي بررسي شدند. يافته‌ها: استفاده از روش‌هاي فعال‌سازي مصنوعي تخمك مي‌تواند باعث افزايش ميزان لقاح و دستيابي به حاملگي در برخي بيماران گردد. به طور عمده روش‌هاي مكانيكي، الكتريكي و شيميايي جهت فعال‌سازي مصنوعي تخمك پس از عمل ICSI مورد استفاده قرار مي‌گيرند كه روش فعال‌سازي شيميايي كاربرد گسترده‌تري دارد. نتيجه‌گيري: مطالعات انجام‌شده در اين زمينه نشان مي‌دهد كه استفاده از روش‌هاي فعال‌سازي مصنوعي تخمك در برخي از بيماراني كه كانديداي استفاده از اين روش‌ها مي‌باشند، نتيجه بهتري داشته است و باعث افزايش ميزان لقاح و دستيابي به حاملگي شده است. اگر چه روش‌هايي جهت پيشگويي و بررسي پتانسيل لقاح نمونه‌ي سمن افراد مورد توجه و تحقيق قرار گرفته است، ولي هنوز مطالعات گسترده‌اي براي تثبيت يك روش ايمن بدين منظور نياز است.