نظم نوين جهاني و تحول در منطقه گرايي جديد

The New World Order and the Evolution of New Regionalism

با اختتام دوره جنگ سرد، مسايل پيچيده و جديدي مانند تضعيف عامليت قدرت و امنيت نظامي، افزايش كنشگران غيردولتي و ظهور بازيگران جديد بين المللي و منطقه اي رخ داد و منطقه گرايي به عنوان چشم انداز و پارادايمي نوين مورد بازبيني قرار گرفت و اين پرسش مطرح شد كه «آيا با وجود تحولات جديد در سيستم بين الملل، تحول شبه پارادايمي در منطقه گرايي نوين به وجود آمده است؟ در اين راستا ديدگاه رهيافت هاي تيوريك جديد به منطقه گرايي چگونه بوده است؟» در پاسخ اين فرضيه مطرح گشت كه «اكنون منطقه گرايي از مهم ترين مسايل سياست بين الملل بوده و در سطوح مختلف نسبت به نوع كلاسيك متحول شده است». همچنين، در اين موضوع رهيافت هاي شبكه اي، ساختارگرايي، سيستم هاي تابعه، امنيت منطقه اي و نظريات متاخر، برخلاف نگرش هاي رياليستي، ديدگاه هاي جديد و متنوعي را مطرح كرده اند.

By the end of the Cold War New and complex issues such as undermining the military power and security agency, The rise of NGOs and the emergence of new international and regional actors it came into being and regionalism was revised as a new perspective and paradigm. Therefore, the question has been raised that despite new developments in the international system, has the quasi -paradigm shift emerged in modern regionalism? In this way, how new theoretical approaches look at regionalism. In response to the hypothesis that, regionalism is one of the most important issues in international politics and has evolved at different levels than the classic. also, Contrary to realistic attitudes, new and varied perspectives have been put forward by networking approaches, structuralism, subsidiary systems, regional security, and later theories.