تاثير تمرينات تعادلي و تركيبي بر درد و ويژگي هاي عملكردي زنان ورزشكار داراي تاپايداري مزمن مچ پا

The Effect of Balance and Combined Exercises on Pain and Functional Characteristics of Female Athletes With Chronic Ankle Instability

هدف اين پژوهش با هدف بررسي تأثير يك دوره تمرينات تعادلي و تركيبي (عصبي‌عضلاني و ثبات‌دهنده) بر درد، ويژگي‌هاي عملكردي و دامنه حركتي زنان ورزشكار داراي ناپايداري مزمن مچ پا انجام شد. روش ها در اين مطالعه 30 ورزشكار زن مبتلا به ناپايداري عملكردي مچ پا به‌صورت هدفمند انتخاب شده و به شكل تصادفي در سه گروه 10‌نفره تمرينات تعادلي، تمرينات تركيبي (عصبي‌عضلاني و ثبات‌دهنده) و گروه كنترل، قرار گرفتند. ابتدا ميزان درد آزمودني‌ها با آزمون ديداري درد (VAS) و ويژگي‌‌هاي عملكردي با آزمون جهش جانبي، آزمون جهش هشت لاتين و آزمون جهش سه‌‌گانه تك‌پا ارزيابي شد. براي اندازه‌‌گيري دامنه حركتي دورسي فلكشن و پلانتار فلكشن نيز از گونيامتر استفاده شد. سپس گروه‌‌هاي تمريني تعادلي و تركيبي به مدت شش هفته (سه جلسه 60 دقيقه‌‌اي در هفته) تمرينات خود را انجام دادند سپس بعد مداخله تمرينات اصلاحي و تركيبي، پس‌آزمون به عمل آمد. از آزمون لون براي بررسي همگني واريانس‌ها استفاده شد، آزمون تحليل كوواريانس براي بررسي تغييرات بين‌گروهي، آزمون تعقيبي توكي براي بررسي تعيين محل تفاوت ميانگين بين گروه‌ها و از آزمون تي همبسته براي بررسي تغييرات درون‌گروهي استفاده شد. يافته ها نتايج نشان داد كه برنامه‌هاي تمريني تعادلي و تركيبي تأثير معني‌داري بر درد (0/03=P= 0/01, P)، متغيرهاي عملكردي (0/01≥P) و دامنه حركتي دورسي فلكشن (0/02=P=0/01،P) و پلانتارفلكشن مچ پا (0/01=P=0/02، P) دارد. در مقايسه دو برنامه تمريني مشخص شد تأثير تمرينات تركيبي بر درد، ويژگي‌هاي عملكردي و دامنه حركتي دورسي فلكشن آزمودني‌ها بيشتر بوده است. نتيجه گيري با توجه به نتايج توصيه مي‌شود در توان‌بخشي صحيح و به‌موقع افراد آسيب‌ديده از ناحيه مچ پا، از تمرينات تعادلي در كنار تمرينات تركيبي براي بهبود درد، ويژگي‌هاي عملكردي و دامنه حركتي استفاده شود.

Objective: The aim of this study was to compare the effects of balance exercises and combined exercises (neuromuscular and stabilization exercises) on pain, function, and range of motion of female athletes with chronic ankle instability. Methods: Participants were 30 female athletes with chronic ankle instability selected using a convenience sampling technique and randomly assigned into three groups balance exercises (n=10), combined exercises (n=10) and control (n=10). The amount of pain was measured by the Visual Analog Scale (VAS). Functional characteristics were tested by side hop test, 8 hop test, single-leg triple hop test, and single-leg hop test. A goniometer was used to measure ankle dorsiflexion and plantar flexion range of motion. Both exercise groups performed their exercises for 6 weeks (3 sessions per week each for 60 minutes). After the intervention, they went under post-test assessment and their results were then compared. The Levene's test was used to test the homogeneity of variances in the pre-test phase, while Analysis of Covariance (ANCOVA) was used to examine the between-group changes, Tukey's post hoc test for determining the location of the difference between groups, and t-test for assessing the differences within groups. Results: Balance and combined exercises had a significant effect on the subjects 'pain (P=0.03 and 0.01), functional characteristics (P≤0.01) and ankle dorsiflexion (P=0.01) and plantar flexion (P=0.01 and 0.02) range of motion. Comparing two exercise programs, it was found that the effect of combined exercises on pain, function and dorsiflexion range of motion of subjects was higher. Conclusion: It is recommended that for correct and timely rehabilitation of the athletes with ankle injury, balance exercises along with combined exercises should be used to reduce their pain, and improve function and range of motion.