ادراكات پرستاران و پزشكان از الگوي ارتباط حرفه‌اي: يك مطالعه پديدارشناسي

مقدمه: با توجه به حوزه كاري مشترك پرستاران و پزشكان و مكمل بودن اين دو حرفه، وجود ارتباطات حرفه اي اجتناب ناپذير است. روابط حرفه اي مطلوب، موجب بهبود مراقبت هاي بهداشتي و كسب موفقيت پزشكان و پرستاران مي شود. پژوهش حاضر با هدف تبيين تجارب پرستاران و پزشكان از ارتباط حرفه اي آنان با يكديگر انجام شد. روش : مطالعه با رويكرد كيفي و از نوع پديدارشناسي توصيفي صورت گرفت. در مجموع، 15 شركت كننده از پرستاران (8 نفر) و پزشكان (7 نفر) طبق نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. پس از كسب رضايت آگاهانه از آنان، داده ها با استفاده از مصاحبه هاي نيمه ساختارمند جمع آوري گرديد. مصاحبه ها تا رسيدن به مرحله اشباع ادامه يافت. كليه مصاحبه ها ضبط و روي كاغذ بازنويسي و مرور شد. از روش Colaizzi براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده گرديد و درون مايه ها استخراج شد. يافته ها: با آناليز مستمر داده ها و تجزيه و تحليل دست نوشته هاي حاصل از مصاحبه ها، تعداد 317 كد، 4 طبقه اصلي و 19 زيرطبقه پديدار شد كه يكي از اين درون مايه ها، درك الگوي ارتباط بود. بر اساس اين طبقه اصلي، ارتباط بين پزشكان و پرستاران توصيف گرديد. نتيجه گيري: بر اساس تجارب زيسته پرستاران و پزشكان از درك ارتباط حرفه اي مي توان گفت كه ارتباط حرفه اي بين پزشك و پرستار پديده اي است كه با درك الگوي ارتباط نمايان مي شود و براي ارتقاي كيفيت مراقبت، درمان بيماران و رضايت شغلي پرستاران و پزشكان لازم و ضروري است. ارتباط حرفه اي پرستاران و پزشكان، فرايندي است كه عواملي مانند تعامل و همكاري و كنار آمدن، باعث تسهيل آن مي شود و عواملي همچون عدم تعامل و همكاري، رابطه دستوري و اقتدارگرايانه و سپر بلا واقع شدن، اين فرايند را تهديد مي كند.