تحليل كيفي تجربه دانشجويان از شادكامي: يك مطالعه پديدارشناسي

مقدمه: شادكامي به مقدار ارزش مثبتي كه يك فرد براي خود قايل است، اشاره دارد. شادكامي هدف مشترك همه انسان ها است؛ چرا كه تمام تلاش هاي انسان براي رسيدن به آن انجام مي پذيرد و در دهه هاي اخير به مسأله اي حايز اهميت در زندگي بشر تبديل شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي تجربه دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي ايران از پديده شادكامي بود. روش : مطالعه از نوع كيفي و با روش پديدارشناسي در سال 1394 انجام شد. تعداد مشاركت كنندگان در تحقيق 12 نفر بود و داده ها با مصاحبه هاي نيمه ساختار يافته جمع آوري و با تكنيك هفت مرحله اي Colaizzi مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: پس از بررسي و تحليل داده ها، 219 مفهوم، 10 زيرطبقه و 3 طبقه اصلي استخراج شد. مقولات اصلي شامل تحقق اهداف، پيوندهاي اجتماعي و نابساماني هاي زندگي بود. مشاركت كنندگان، شادكامي را در جريان زندگي اجتماعي كسب مي كردند و در كنار آن، تلاش هاي فردي را براي رسيدن به خواسته ها و شادكامي اساسي مي دانستند. همچنين، از برخي نابساماني و تحولات مخرب زندگي از جمله وضعيت رفاهي نامناسب و رويارويي با آينده مبهم رنج مي بردند. نتيجه گيري: با توجه به آن كه جنبه اجتماعي رسيدن به شادكامي و تأثير وضعيت رفاهي بر آن از اهميت ويژه اي برخوردار است، سياست گذاري و برنامه ريزي هاي مناسب آموزشي براي دانشجويان و تلاش براي بهبود شرايط اقتصادي آنان جهت افزايش شادكامي ضروري مي باشد.