عوامل آموزشي- ارتباطي مؤثر بر سواد سلامت افراد مبتلا به بيماري مزمن از ديدگاه كاركنان بهداشتي: يك مطالعه كيفي

مقدمه: سواد سلامت شامل مجموعه اي از مهارت هاي خواندن، شنيدن، تجزيه و تحليل و تصميم گيري در موقعيت هاي مرتبط با سلامتي است و اين اصطلاح به معني مهارت فرد در خواندن و نوشتن در دوران تحصيل نيست. پژوهش حاضر با هدف تبيين ديدگاه هاي كاركنان بهداشتي درباره سواد سلامت و عوامل آموزشي ارتباطي مؤثر بر آن در مراكز بهداشتي شهرستان مشهد انجام شد. روش : اين مطالعه از نوع كيفي بود كه در آن 12 نفر از كاركنان بهداشتي شاغل در مراكز بهداشتي شهرستان مشهد وابسته به دانشگاه علوم پزشكي مشهد، در 4 جلسه بحث گروهي شركت نمودند. داده ها از طريق مصاحبه هاي ضبط شده جمع آوري گرديد و به طور هم زمان به روش تحليل كيفي قراردادي (مقايسه مداوم) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: بر اساس تحليل ديدگاه مشاركت كنندگان، عوامل آموزشي ارتباطي مؤثر بر سواد سلامت بيماران مزمن مراجعه كننده به مراكز بهداشتي در سه حيطه «كيفيت انتقال دستورات بهداشتي»، «كيفيت برقراري ارتباطم» و «كميت انتقال دستورات آموزشي» طبقه بندي گرديد. نتيجه گيري: شناخت واقعيت هاي موجود با رويكرد واكاوانه در تدوين برنامه هاي آموزشي تغيير رفتار ضرروري است. از اين رو، سواد سلامت به عنوان يك استراتژي مؤثر در خودمراقبتي بيماران مزمن، مستلزم بهبود عوامل تعديل كننده مانند آموزش و مهارت هاي ارتباطي مي باشد.