بررسي چالش‌هاي ورود به دانشگاه براي دانش‌آموزان ايراني با ناتواني‌هاي يادگيري

مقدمه: عبارت دانشجوي داراي اختلالات يادگيري، در كشور ما تقريباً هيچ‌گاه مورد استفاده قرار نمي‌گيرد. آيا اين به آن معني است كه دانش‌آموزان با ناتواني‌هاي يادگيري در ايران به سطح دانشگاه نمي‌رسند؟ پژوهش حاضر باهدف بررسي چالش‌هاي پيش روي دانش‌آموزان داراي ناتواني‌هاي يادگيري در ايران براي ورود به دانشگاه انجام شده است. روش‌: با توجه به نبود مرجعي براي شناسايي و دسترسي به دانش‌آموزان دبيرستاني داراي ناتواني‌هاي يادگيري، در اين تحقيق روش پژوهش كيفي مورد استفاده قرار گرفت. جامعه پژوهشي متشكل از دانش‌آموزان دبيرستاني يا دانش‌آموخته‌هايي بود كه در مقطع ابتدايي، تشخيص ناتواني‌هاي يادگيري را دريافت كرده بودند. حجم نمونه پژوهشي عبارت بود از 8 نوجوان داراي ناتواني‌هاي يادگيري و مادرانشان كه به شيوه نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. همچنين از نمونه‌اي هدفمند مشتمل بر 2 متخصص حوزه اختلالات يادگيري در اين پژوهش استفاده شد. به‌منظور گردآوري اطلاعات، مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته به كار گرفته شد و سپس داده‌ها از طريق تحليل محتوي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج بيانگر آن بود كه عوامل فردي، عوامل بازدارنده محيطي وابسته به مدرسه و همچنين عوامل بازدارنده محيطي وابسته به مراكز اختلالات يادگيري، همگي براي ورود اين دانش‌آموزان به دانشگاه نقشي محدود‌كننده دارند. با اين حال، عوامل بازدارنده‌ محيطي وابسته به مدرسه شايد مهم‌ترين چالش پيش روي دانش‌آموزان ايراني جهت ورود به دانشگاه‌ها باشد. نتيجه‌گيري: اين پژوهش علاوه بر شناسايي اين عوامل، راهكارهايي را نيز در جهت سهولت عوامل محيطي موجود بيان كرد؛ كه مهم‌ترين آن‌ها تجهيز مدارس به برنامه‌هاي درماني و ترميمي ويژه دانش‌آموزان با ناتواني‌هاي يادگيري بود.