معرفي كهن الگوي «موبد» و بررسي نقش آن در رفتار و آثار برخي علماي ايراني دوره ميانه اسلامي

كهن الگوها به عنوان شاخص‌هايي از روان شناسي تحليلي مي‌توانند در تحليل‌هاي ژرفانگر تاريخي مؤثر باشند. در پژوهش حاضر ضمن تعريف كهن الگوها و معرفي كهن الگوهاي بومي و مشخصاً كهن الگوي موبد نقش اين استعدادهاي رواني در واكنش‌هاي علما نسبت به رويدادهاي جاري (اعم از سياسي، اجتماعي و فرهنگي) در دوره ميانه اسلامي مورد بررسي قرار خواهد گرفت. پرسش اصلي اين است كه به چه مصداقي علماي اسلام در جغرافياي فرهنگي ايران از پديده نامبرده متأثر بوده‌اند؟ پاسخ به اين پرسش در تعليل و تحليل برخي از رفتارهاي علما در عرصه اجتماعي، فرهنگي و حتي فردي مثمر ثمر است. يافته‌هاي تحقيق حاكي از وجه تمايزي است كه حول رجعت به انديشه‌هاي كهن ديني مي ‌گردد و به طور ملموسي در سيره علماي اسلام از قوه به فعل مي‌رسيده است.بنا بر ماهيت موضوع،روش تحقيق در پژوهش حاضر، تحليلي است.