تمايز دانشجويانِ با احساس تنهايي بالا و پايين، بر اساس رفتارهاي پرخطر

مقدمه: احساس تنهايي براي سلامتي و كيفيت زندگي عامل خطر محسوب مي شود. پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش مؤلفه هاي گرايش به رفتارهاي پرخطر در تمايزگذاري دانشجويان با احساس تنهايي بالا و پايين انجام شد. روش بررسي: روش پژوهش حاضر از نوع علي مقايسه اي بود. جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دختر و پسر دانشگاه علوم پزشكي كردستان در سال تحصيلي 97-1396 بودند كه 216 نفر از آن ها با روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسش نامه هاي احساس تنهايي راسل و همكاران (UCLA) و رفتارهاي پرخطر جوانان (1390) استفاده گرديد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS20و آزمون تحليل تشخيصي مورد تجزيه وتحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج آزمون تحليل تشخيصي نشان داد كه مؤلفه هاي گرايش به مواد مخدر و روان گردان و گرايش به سيگار داراي بالاترين توان در تمايزگذاري بين دو گروه از دانشجويان با احساس تنهايي بالا و پايين بودند. مؤلفه هاي بعدي متمايزكننده گروه ها به ترتيب گرايش به خشونت، گرايش به الكل، گرايش به رانندگي خطرناك و گرايش به خطرپذيري جنسي بودند. همچنين، تمامي دانشجويان با احساس تنهايي بالا و پايين با بالاترين درصد تشخيص (100 درصد) به درستي از همديگر متمايز شده بودند و 100 درصد از افراد دو گروه طبق تابع به دست آمده به طور صحيح مجدداً طبقه بندي شده بودند. نتيجه گيري: مؤلفه هاي گرايش به رفتارهاي پرخطر تعيين كننده هاي مهمي در تمايزگذاري بين دانشجويان با احساس تنهايي بالا و پايين هستند. بنابراين، با به كارگيري برنامه هاي آموزش مهارت هاي كاهش احساس تنهايي مي توان از گرايش به رفتارهاي پرخطر دانشجويان جلوگيري كرد.