بررسي پاسخ عصبي قشر مغز در طول خستگي ناشي از ركاب زدن متناوب با شدت بالا در زنان دوچرخه سوار

هدف: اهميت نقش مغز در تنظيم قسمت ‌هاي مختلف بدن در اجراي فعاليت ‌هاي ورزشي يكي از مهم ‌ترين مباحث حل ‌نشده تمرين درماني در افراد بيمار و سالم است. هدف از اين مطالعه بررسي پاسخ عصبي فعاليت قشر مغز و ايجاد پارامترهاي فيزيولوژيك ناشي از خستگي مركزي در طي تمرين با شدت بالا است. روش‌ بررسي: در يك مطالعه آزمايشگاهي، چهارده زن دوچرخه‌ سوار حرفه‌‌اي سرعتي‌كار، يك جلسه تمرين با شدت بالاي 60 دقيقه ‌اي را روي يك دوچرخه ارگومتر با شدت بالا تكميل كردند. به طور متناوب؛ (90-120-60-120-60-90 دور در دقيقه) هر 10 دقيقه كدانس تغيير كرد. به ‌منظور تحليل تغييرات فعاليت قشر مغز از الكتروانسفالوگرام (Electroencephalogram; EEG) استفاده شد. علاوه براين، ضربان قلب، لاكتات خون و ميزان اعمال نيرو ادراك‌ شده (RPE) بعد از تغيير شدت ركابزني اندازه‌ گيري و ثبت شد. يافته ‌ها: نتايج نشان‌داد كه ضربان قلب، لاكتات خون و ميزان نيروي درك‌شده (Rate of Perceived Exertion; RPE) در 120 دور در دقيقه در مقايسه با 60 دور در دقيقه افزايش بيشتري داشت. توان طيفي EEG به طور معني ‌داري در دامنه فركانس آلفا و بتا با تغيير كدانس بين 60 تا 120 دور در دقيقه (تتا: + 251%، آلفا: +167% و بتا: +145%) افزايش ‌يافت. با كاهش كدانس از 120 تا 60 دور در دقيقه، توان طيفي در تمام دامنه ‌هاي فركانس EEG تحليل‌ شده (تتا: 176%، آلفا: 145% و بتا: 78%) به ‌طور معني‌ داري كاهش‌يافت. نتيجه ‌گيري: طبق داده‌هاي EEG پاسخ عصبي قشر مغز در طول تمرين دوچرخه‌سواري در شدت بالا، باوجود بروز خستگي در همه دامنه‌هاي فركانسي به ويژه بتا افزايش يافته است. اين نتايج نشان مي‌دهد بر خلاف انتظار كاركرد شناختي مغز با بروز خستگي مختل نشد و تحت تاثير افزايش شدت تمرين افزايش مي يابد.