تاثير بينايي و مقدار تمرين بر دقت و كينماتيك پرتاب دارت: مطالعه فرضيه اختصاصي تمرين

طبق فرضيۀ اختصاصي تمرين، دردسترسبودن بينايي بهخصوص هنگام اجراي تكاليفي كه بينايي نقش مهمي در بهبود دقت اجراي آنها دارد به تخريب اجرا در آزمون انتقال بدون بينايي منجر ميشود. شايد تفاوت يا تغيير در الگوي كينماتيكي را بتوان از جمله دلايل تاثيرگذار محسوب كرد. هدف اين تحقيق بررسي اثر بينايي و مقدار تمرين بر دقت و كينماتيك پرتاب دارت است. به اين منظور، 02 نفر از دانشجويان دختر غيرتربيتبدني راستدست و بدون تجربه قبلي در مهارت پرتاب دارت انتخاب و بهطور تصادفي به دو گروه با بينايي كامل و بدون بينايي تقسيم شدند. مراحل اكتساب شامل دو مرحله، 54 كوشش تمريني ) 3 بلوك 54 كوششي( و 322 كوشش تمريني ) 02 بلوك 54 كوشش( بود. 52 دقيقه بعد از 3( در times; شركت كردند. نتايج تحليل واريانس مركب ) 0 KR هر مرحلۀ آزمودنيها در آزمون انتقال بدون بينايي و بدون مراحل اكتساب نشان داد كه بينايي نقش مهمي براي بهبود دقت اجرا در تكليف پرتاب دارت دارد. تحليل دادههاي كينماتيكي در مراحل اكتساب، تفاوت معنيداري بين دو گروه در متغيرهاي كينماتيكي دامنۀ جابهجايي زاويهاي مچ، آرنج و دو گروه پساز 322 )p=2/ و مدتزمان پرتاب ) 220 )p=2/ درحاليكه سرعت زاويهاي ) 220 ،)p lt;2/ شانه نشان نداد ) 24 كوشش تمريني با يكديگر تفاوت داشتند. نتايج اين تحقيق نشان داد كه در تكليف پرتاب دارت فرضيۀ اختصاصيبودن تمرين در مورد دقت اجرا، پساز تعداد كوششهاي تمريني زياد صدق ميكند، اما الگوي كينماتيكي اجراي پرتاب دارت، صرفنظر از مقدار تمرين، از فرضيۀ اختصاصي تمرين حمايت نميكند.