حكمراني خوب شهري به‌منزله مرجعيت سياستگذاري شهري؛ تحليل محتواي برنامه پنجم و ششم توسعه جمهوري اسلامي ايران

در سال‌هاي اخير، مقوله‌ حكمراني شهري به مسئله‌اي بنيادين در سياستگذاري شهري تبديل ‌شده است. با توجه به ظرفيت‌هاي قانون اساسي ايران، هنوز چنان‌كه بايد به امر سياستگذاري تبديل نشده است. در پژوهش حاضر از منظر سياستگذاري عمومي و با تأكيد بر مرجعيت‌ها به انطباق برنامه‌هاي پنجم و ششم توسعه با حكمراني خوب شهري پرداخته مي‌شود. سؤال اصلي تحقيق عبارت است از مرجعيت سياستگذاري شهري در برنامه توسعه (پنجم و ششم) در ايران امروز چگونه است ؟ چارچوب نظري تحقيق استفاده از نظريه حكمراني خوب شهري مركز سكونتگاه‌هاي بشري سازمان ملل متحد است. روش تحقيق تحليل محتواي مضموني و گردآوري اطلاعات اسنادي كتابخانه‌اي است. براساس يافته‌ها، چهار مضمون فراگير كارآمدي، برابري، پاسخگويي و مشاركت مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان مي‌دهد مرجعيت سياست‌هاي شهري؛ تعريف روشني از جايگاه بخش حكمراني شهري در ايران ارائه نمي‌كند، خواست و انتظار مسئولان از حكمراني شهري به‌خوبي تبيين نشده و نگاه تمركز‌گرايانه هنوز وجود دارد. در نتيجه ابهام مرجعيت بخش حكمراني شهري، بر فرايند تدوين، اجرا و ارزيابي سياست‌ها تأثير گذاشته و موجب محقق نشدن اهداف توسعه حكمراني خوب شهري شده است.