بررسي تأثير سالمندي بر مخارج سلامت و توليد ناخالص داخلي در كشورهاي منتخب با مدل رگرسيوني گشتاورهاي تعميم يافته

زمينه و هدف: افزايش جمعيت سالمندان، مي تواند از طريق كاهش عرضه نيروي كار، كاهش بهره وري و افزايش بار تكفل در جامعه، بر رشد اقتصادي و توليد ناخالص داخلي تأثيرگذار باشد. مطالعه حاضر با هدف تبيين تأثيرات اقتصادي سالمندي، به بررسي رابطه بين سالمندي، مخارج سلامت و توليد ناخالص داخلي پرداخته است. روش پژوهش: مطالعه حاضر از نوع توصيفي تحليلي و با استفاده از داده هاي مربوط به شاخص هاي توسعه جهاني، منتشر شده توسط بانك جهاني، براي كشورهاي منتخب، از سال 1996 تا سال 2017 انجام شد. جامعه پژوهش مطالعه حاضر 40 كشور منتخب با درآمد متوسط رو به بالا بودند كه داده هاي مربوطه، به تفكيك هر كشور استخراج گرديدند. به منظور تحليل داده ها از روش آزمون بر پايه داده هاي پانل و روش رگرسيوني گشتاورهاي تعميم يافته استفاده شد. جهت تحليل روش رگرسيوني گشتاورهاي تعميم يافته از نرم افزار Stata 14 استفاده شد. يافته ها: تحليل هاي مطالعه حاضر نشان داد كه سالمندي تأثير منفي و معني داري بر رشد توليد ناخالص داخلي داشته است؛ بدين صورت كه افزايش 1/00 درصد جمعيت سالمندان، موجب كاهش رشد توليد ناخالص داخلي در حدود 2/14 درصد مي شود. همچنين هزينه كردن كشورها در بخش سلامت اثر مثبت و معني دار بر روي رشد توليد ناخالص داخلي داشته؛ به گونه اي كه افزايش 1/00 درصد هزينه بخش بهداشت و درمان 0/03 درصد در سطح اطمينان 99 درصد موجب رشد توليد ناخالص داخلي مي شود. مضرب سالمندي در مخارج بهداشتي و شاخص تورم، تأثير منفي و معني دار بر روي رشد توليد ناخالص داخلي سرانه داشت. نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه سالمندي جمعيت از طريق جذب بخشي از مخارج سلامت، موجب كاهش توليد ناخالص داخلي مي شود. لذا ضروري است كه جهت كاهش اثرات منفي اين پديده، رويكردي بلند مدت در بودجه ريزي و همچنين تقويت و حمايت از صندوق بازنشستگي، برنامه ريزي براي پوشش بيمه سلامت كامل تر براي دوران سالمندي افراد و توسعه نهادهاي مربوط به اين گروه مورد توجه بيشتري قرار گيرد.