بررسي عوامل فردي، سازماني و محيطي بر ماندگاري پزشكان خانواده در دانشگاه علوم پزشكي رفسنجان

زمينه و هدف: از مهمترين عوامل در اجراي صحيح برنامه پزشك خانواده روستايي براي افزايش دسترسي عادلانه افراد جامعه به خدمات سلامت، ماندگاري پزشكان در اين برنامه مي‌باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين عوامل فردي، سازماني و محيطي بر ماندگاري پزشكان خانواده در دانشگاه علوم پزشكي رفسنجان سال 1397 انجام گرديد. روش پژوهش: مطالعه توصيفي تحليلي حاضر به صورت تمام شماري در ميان پزشكان خانواده فعال (از سال 1392 تا سال 1396) در برنامه پزشك خانواده روستايي شهر رفسنجان انجام گرديد. ابزار جمع آوري داده‌ها، پرسشنامه طراحي شده توسط كارشناسان با تجربه در برنامه پزشك خانواده بود كه در 3 بخش عوامل فردي، سازماني و محيطي طراحي گرديد. روايي و پايايي پرسشنامه با آلفاي كرونباخ 0/86 مورد تاييد قرار گرفت. تحليل داده‌ها به كمك نرم افزار SPSS16 و با استفاده از آزمون‌هاي آماري مجذور كاي و رگرسيون لجستيك انجام گرديد. يافته‌ها: 53 نفر (84 درصد) از پزشكان شركت كننده زن و 10 نفر (16 درصد) مرد بودند. ميانگين سني آنان 32/62 سال و ميانگين سابقه همكاري آنان 36/83 ماه بود. بين علاقه‌مندي به ادامه تحصيل در مقطع تخصص، متأهل نبودن، استفاده از بيتوته و علاقه‌مندي به انجام كار انتفاعي با عدم ماندگاري پزشكان رابطه آماري معني‌داري مشاهده گرديد (0/05 p). رگرسيون لجستيك ميزان علاقه‌مندي پزشكان به ادامه تحصيل را به عنوان مهمترين عامل در عدم ماندگاري پزشكان نشان داد. نتيجه‌گيري: درصورتيكه تمهيداتي براي تامين نيازهاي آموزشي و اسكان مناسب پزشكان در نظر گرفته شود، پزشكان براي همكاري در برنامه پزشك خانواده، علاقه‌مندي بيشتري خواهند داشت.