نقش عوامل فردي و بافتي در پيش‌بيني تاب‌آوري كودكان و نوجوانان مراكز شبه خانواده

مقدمه: تاب‌آوري به‌عنوان يكي از سازه‌هاي روانشناسي مثبت، در گستره پژوهش‌هاي روانشناسي جايگاه ويژهاي يافته است. هدف كلي پژوهش حاضر، بررسي نقش ويژگي‌هاي فردي و بافتي در پيش‌بيني تاب‌آوري كودكان و نوجوانان مقيم در مراكز شبه خانواده بود. روش: پژوهش حاضر مقطعيتوصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه‌آماري اين پژوهش را تمامي دختران و پسران سنين نه تا هجده سال(صد و چهل نفر)، مقيم در مراكز شبه خانواده استان اصفهان در سال 1395تشكيل داده‌اند. نمونه مورد مطالعه صد نفر از كودكان و نوجوانان مراكز شبه‌خانواده بودندكه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها از مقياس‌هاي تاب‌آوري كودكان و نوجوانان،پرسشنامه دلبستگي به همسالان مقياس عزت نفس حيطه‌هاي خاص(فرم كوتاه)، آزمون ماتريس‌هاي پيش‌رونده ريون و پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگي و رگرسيون تجزيه و تحليل شدند. نتايج: نتايج نشان داد، متغيرهاي دلبستگي به همسالان و عزت نفس پيش‌بيني كننده‌هاي مثبت تاب آوري و مدت زندگي قبلي با مادر، سن پيش‌بيني كننده‌ منفي تاب‌آوري كودكان و نوجوانان مراكز شبه خانواده بودند. متغير‌هاي سن و مدت زندگي قبلي با مادر پيش‌بيني كننده‌هاي مثبت در آسيب پذيري و دلبستگي به همسالان، عزت نفس پيش‌بيني كننده‌هاي منفي آسيب‌پذيري كودكان و نوجوانان مراكز شبه‌خانواده بودند. بحث و نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر، علاوه بر كمك به غناي مباحث نظري حوزه تاب‌آوري، با شناسايي عوامل فردي و بافتي پيش‌بيني‌كننده تاب‌آوري كودكان و نوجوانان مراكز شبه خانواده مي‌تواند براي مراكز و سازمان‌هاي حمايتيدرماني و خدماتيپذيراي كودكان و نوجوانان بي‌سرپرست يا بدسرپرست، تاثير كاربردي قابل توجهي داشته باشد.